Sarlacc

Sarlacc waren mysterieuze geleedpotigen die amper waren bestudeerd. Het bekendste exemplaar bevond zich op Tatooine in de Grote Put van Carkoon.

Biologisch

Sarlacc zorgden nog steeds voor raadsels aangezien Xenobiologists zelden in staat waren om een exemplaar van nabij te onderzoeken. Over de thuisplaneet bestonden er ook al twijfels maar men had een vermoeden dat dit Tatooine kon zijn omdat daar één van de grootste exemplaren leefde. Sarlacc waren massieve wezens die plantaardige eigenschappen bezaten. Ze hadden een extreem lange levensduur (tot 50.000 jaar) maar waren erg zeldzaam.

Voortplanting

Sarlacc plantten zich voort via sporen genaamd Sarlacci. Hoe deze precies terechtkwamen op een planeet was een raadsel. Vermoedelijk reisden deze kleine wezens mee in schepen door de ruimte en konden ze zich op andere planeten vestigen. Men vroeg zich zelfs af of ze niet door de ruimte konden reizen zoals Mynocks.

Eens gevestigd, diep onder de grond, vormde de Sarlacci samen een mannetjes en vrouwtjes Sarlacc die zich dan langzaamaan een weg baande naar het oppervlak. Het mannetje was meestal erg klein en bleef vastgehecht aan het enorme vrouwtje. Er bestond wel een rapport van de Universiteit van Coruscant waarin een mannetje gigantische proporties had aangenomen en zelfs het vrouwtje had verorberd. Terwijl de Sarlacc zich ontwikkelden waren ze erg kwetsbaar en (gelukkig) werden er niet zoveel echt volwassen.

Leven

Eens volgroeid huisden ze in putten of verzakkingen waar ze tot honderd meter in de grond verbleven. Het enige wat de buitenstaander zag was een soort bek (wat eigenlijk de tong was van de Sarlacc), een reeks lange tentakels en een lange rij tanden die inwaarts waren gericht. Het enorme lichaam bevond zich ondergronds en was zo bijna onkwetsbaar voor aanvallen.

Aangezien Sarlacc zich vooral onder de grond bevonden, werden sommige voorbijgangers verrast door de vier meter lange tentakels die hen plots grepen en hen richting ‘mond’ voerden. Een andere, nog effectievere manier om een prooi te vangen werd gerealiseerd door feromonen te verspreiden die dieren aantrokken en in de val lokten. Wie ten prooi viel aan een Sarlacc wachtte geen prettige tijd. Verhalen vertelden dat het zo’n 1000 jaar kon duren vooraleer een Sarlacc zijn voedsel verteerde. Omdat een Sarlacc immobiel was, konden ze niet voortdurend eten en werden de prooien opgestapeld in het massieve lichaam. Daardoor bezaten deze beesten verschillende magen waarin de prooien in verschillende stadia werden verteerd. Met de Urusai, die de restjes kwamen opeten tussen de tanden, had de Sarlacc een symbiotische relatie.

Er werd zelfs beweerd dat Sarlacc telepathische gaven kregen naarmate ze meer en meer wezens verorberden door de gedachten van hun slachtoffers te absorberen. Algemeen werd dan ook aangenomen dat deze wezens semi-intelligent waren.

Ancient Abyss

De Ancient Abyss was een heilige plaats op Felucia die door de Felucians werd gebruikt als offerplaats. De Ancient Abyss was niet meer of minder dan een enorme Sarlacc – mogelijk de grootste die ooit heeft geleefd. Aan de randen tussen de tanden groeiden planten en de mond was zo uitgestrekt dat men op het eerste zicht niet zou geloven dat dit een Sarlacc was.

Tatooine

Eén van de grootste Sarlaccs vond men op Tatooine in de Grote Put van Carkoon in de Noord Duinzee. Dit beest was één van de favoriete manieren van Jabba de Hutt om zich te ontdoen van vijanden. Op Tatooine kon de Sarlacc zich voeden met allerlei dieren en dankzij Jabba kreeg het regelmatig een extraatje. Het enige gevaar voor de Sarlacc op Tatooine waren de Greater Krayt Dragons die indien nodig kleinere exemplaren van een Sarlacc konden uitgraven en opeten.

In 4 ABY beleefde de Sarlacc op Tatooine een festijn tijdens de Slag om Carkoon waar talloze bendeleden van Jabba de Hutt hun leven lieten in de strijd en werden gegrepen door de Sarlacc.

Bron

• Sarlacc op Yodapedia - Origineel artikel