Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Special Thanx
| Special Thanx | ||
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||
| Achtergrondinformatie | ||
| Jaren actief | 1977-1979 | |
| Oorsprong |  Nederland
| |
| Genre(s) | Funk, jazzrock, symfonische rock, pop | |
| Leden | ||
| Zang, gitaar en saxofoon | Hans Croon | |
| Toetsen en zang | Bert Croon | |
| Bas en zang | Jan de Kruijf | |
| Drums en zang | Klaas Jonkmans | |
| Gitaar | Frank Heessels | |
| Viool | Huba de Graaff | |
Special Thanx was een Nederlandse instrumentale band en speelde een mengeling van funk, jazzrock, symfonische rock en pop.
Special Thanx was een symfonische jazzrock groep. De tijdgeest van midden jaren zeventig dicteerde instrumentale nummers, liefst in zevenachtste maat, met lang uitgesponnen solo’s en tempowisselingen op onverwachte momenten. De term “progrock” was nog niet gemunt, maar toepasselijk geweest: Special Thanx vond zichzelf enorm progressief. Getooid met lange sjaals, porkpie-hats en truien trad Special Thanx om de week op in de Last Waterhole. Het mediabeleid van Special Thanx was ook progressief. Nooit zou men voor programma’s als Toppop en Nederland Muziekland, nooit zou men zich laten interviewen door de Telegraaf, al hing Jip Golsteijn himself aan de lijn. Niet dat de media belangstelling had voor Special Thanx, maar voor het geval dat, was het beleid helder. Tegen de tijd dat de dubbele live elpee die men in gedachten hadden zou verschijnen, zou dat goed van pas komen.
Behalve de leden van het latere The Dutch zaten er nog twee muzikanten in de band. Frans Heessels speelde gitaar en Huba de Graaff, die toen nog Huberte heette, viool. Special Thanx zou de wereld veroveren, daarover bestond geen greintje twijfel. De band manager Dirk deelde die ambitie en regelde op zeker moment een toernee door Duitsland. Drie optredens zouden het worden, in drie verschillende steden in de deelstaat Hessen: Frankfurt, Offenbach en Darmstadt. Wat de band betrof hadden het er meer mogen zijn, maar drie optredens waren genoeg om van een toernee te spreken.
De band manager ging vast vooruit met een gehuurde Ford Transit van de firma Sloothaak. Daarin zat een kolossaal PA systeem vastgesjord dat men tweedehands hadden gekocht van Vitesse. Een dag later volgden drie of vier oranje en gele Opel Ascona’s en Records waarin naast de band een gezelschap vriendinnen en vrienden meereed, het grote avontuur tegemoet. De grenzen waren nog dicht, Schengen was nog ver weg. Iedere auto werd binnenstebuiten gekeerd door de Duitse douaniers. Met Duitse Gründlichkeit werden onze paspoorten langdurig vergeleken met de foto’s van tweede generatie voortvluchtige RAF terroristen, waarmee de ramen van het grenskantoor waren behangen. Tegen de tijd dat de Amstelveense colonne door mocht reden we plankgas naar Frankfurt om op tijd in Sinkkasten te zijn voor ons eerste optreden.
Het werd een zegetocht. Het punkvirus, dat zich twee jaar eerder over Engeland en vervolgens Nederland had verspreid, had Duitsland kennelijk nog niet bereikt. Symfonische rock was er de mainstream en het publiek vond de progressieve sound van Special Thanx supertoll. Dat men het hier helemaal had gemaakt was nog niet alles: op de tweede avond, in Die Fabrik in Offenbach, werd bandleider Frans aangesproken door een Amerikaanse militair die riep “You’re absolutely fantastic, I will take you to LA!”
En zo keerde de karavaan na drie dagen terug. LA moest nog even wachten, want de band manager had voor de volgende dag een “homecoming” optreden geregeld in Club Bellamy in de Amsterdamse Bellamystraat. Daar zouden wij onze gloednieuwe internationale status vieren met het thuispubliek, dat ongetwijfeld in grote getale zou opkomen. Club Bellamy bevond zich op de eerste verdieping van een 19e eeuws pandje in de Kinkerbuurt. De voordeur, het portaal en het trapgat waren beklad met swastika’s en andere vervaarlijk uitziende runentekens. Toen wij de loodzware PA kasten de trap op hadden gezeuld, het geluid hadden gecheckt en de Chinees in de Ten Catestraat hadden vereerd met een bezoek, werden de band bij terugkomst in het zaaltje begroet door de ruggen van vier bezoekers. Er was die avond Europacup voetbal. Achter de bar stond de tv aan op de voorbeschouwing. De vier stamgasten hadden meer aandacht voor Ajax dan voor de progressieve klanken van Special Thanx, dat net terug was gekomen van een succesvolle Duitse toernee. Na afloop rekende de zuur kijkende welzijnswerker annex barman af met de band manager. In de envelop zaten tien briefjes van vijfentwintig. Club Bellamy was er die avond zwaar bij ingeschoten.
Geschiedenis
In 1979 besloot Special Thanx andere muziek te gaan maken. Special Thanx werd opgeheven en enkele leden van de groep richtten The Dutch op met als bezetting Hans Croon (zang, gitaar, saxofoon), Bert Croon (zang, toetsenist), Jan de Kruijf (bas) en Klaas Jonkmans (drums). Gitarist Frank Heessels voegde zich later bij Siobhan. Na het opheffen van The Dutch voegden de bovengenoemde ex-Special Thanx- en The Dutch band leden zich bij Siobhan. Met uitzondering van violist Huba de Graaff welke zich voegt bij Transister, de band van Robert Jan Stips'.