Henk Poorte

Henk Poorte (Nijverdal, 30 september 1950)

Henk was een voormalig Nederlands Motorcrosser en Endurorijder.

Poorte was actief in de volgende motorsporttakken: Motocross, Trial, Enduro, Grasbaan en de Strandrace van Scheveningen en Le Touquet.

Bereden motoren

• 1966, Zündapp 49cc
• 1966, Trial wedstrijd met de Zündapp
• 1966, Eerste Enduro met de Zündapp
• 1967, Rond Sachs Cross
• 1967, Rond Sachs Enduro
• 1969, 50cc Rond Sachs Grasbaan
• 1969, 50cc Kreidler cross
• 1969, Kreidler Enduro
• 1970, 50cc Rond Sachs cross
• 1970, 50cc Rond Sachs grasbaan
• 1970, Husqvarna
• 1971, 100cc Rond-Sachs Enduro
• 1971, AJS cross 250cc
• 1973, Monark, 100cc cross / grasbaan
• 1973, Monark 125cc crosser
• 1973, Monark, 125cc crosser
• 1974, Monark 100cc Enduro
• 1974, Montesa 250cc
• 1975, Montesa 250cc
• 1975, Montesa 125cc Cross
• 1977, SWM 250cc Enduro
• 1978, Honda 250cc
• 1978, 4e plaats in de Strandrace van "Le Touquet"
• 1984, 3e plaats Strand race Scheveningen
• 1999, Honda
• 1999, Zwarte Cross met de Honda
• 2006, KTM

Palmares

• 1969, Nederlands motorcross kampioen, 50cc junioren
• 1970, Nederlands kampioen Enduro, 50cc junioren
• 1974, Nederlands Kampioen motorcross, 250cc Junioren
• 1974, 3e plaats in de 125cc GP van Nederland te Rhenen
• 10 x Nederlands Kampioen Enduro
• Winnaar van ruim "100 NK Enduro's"
• Erelid van de MCNH uit Nijverdal
• 3x Sportman van het jaar in de gemeente Hellendoorn
• 1978, 4e plaats in de Strandrace van "Le Touquet"
• 1980 Winnaar van de WK Enduro in Bielefeld (Duitsland)
• Winnaar van de Thiaf Trial
• 1984, Wereldkampioen Enduro, tijdens de zesdaagse van Assen
• 1984 Wereldkampioen Enduro met het Nederlandse Trofee Team,
• tijdens de zesdaagse van Assen
• 1984, Winnaar van de "Hans de Beaufort beker"
• 1984, 3e in de Strandrace van Scheveningen
• 1985, Eerste Sportman van het jaar in de Provincie Overijssel

Zesdaagses

• 1971, Isle of Man, 100 cc Rond Sachs, Goud
• 1973, Dalton USA, 125 cc Monark, Goud
• 1974, Camerino Italy, 100 of 125 Monark, Brons
• 1975, Isle of Man, 100 of 125 Monark, Goud
• 1976, Zeltweg Austria, 100 cc Monark, Goud
• 1977, Povazska Bystric CZ, 250 cc SWM, Brons
• 1981, Elba Italy, 360 cc Montesa, Goud
• 1982, Povazska Bystric CZ, 360 cc Montesa, Brons
• 1983, Wales Engeland, 380 cc Honda, Goud
• 1984, Assen NL, 500cc Honda, Goud
• 1985, Lamolina Spain, 250cc Honda, Goud

Henk Poorte, zijn Motorsportloopbaan.

Henk, geboren op 30-09-1950 te Nijverdal, maakte op 10 jarige leeftijd, de eerste meters van zijn indrukwekkende Motorsportloopbaan, op zijn vader zijn Mobiletje, die bij hem thuis nog steeds in de schuur staat. In 1966, op zijn vijftiende werd Henk lid van de MCNH en reed hij met een zelf omgebouwde Zündapp brommer mijn eerste pijlenrit ook wel Enduro genaamd. Later reed hij met die brommer ook zijn eerste Trial en Motocross. Ik betaalde twee gulden voor deelname, en reed ze meestal uit. Hier leerde ik trajecten op een bepaalde snelheid af te leggen. Jan Tijhuis zag wel wat in Henk zijn talent, van hem mocht hij toen een echte Rond Sachs crossmotor proberen. Dat was wel wat anders dan zijn eerste crossbrommer met een frame gemaakt van onder andere verwarmingsbuizen. Gert Rond uit Bennekom was een framebouwer van cross- en Enduromotor waar een Sachs blok onder zat. Hij zette er goede rijders op en op zijn zeventiende - mede dankzij Jan Tijhuis - reed Henk op een Rond Sachs waarop hij op zijn achttiende de eerste Enduro reed. Hierna volgde nog vele overwinningen waaronder ruim “100 NK Enduro’s “ (zie voor Henk zijn palmares het overzicht hierboven) Henk heeft in zijn Motorsport jaren, op acht verschillende merken, motoren gereden: “Zündapp, Rond Sachs, Monark, Gebben Kreidler, Husqvarna, SWM, Montesa en Honda” Op die laatste motor, een Honda 500cc tweetakt, wint Henk na een felle strijd met Kees van der Ven in 1984 op zijn 34e de Zesdaagse in Assen en wordt hij overall “Wereldkampioen Enduro” , tot nu toe de enige in Nederland. Zijn Trophee team wint tevens het landenklassement. De gouden Honda Venko ploeg was samengesteld door captain Gerrit Wolsink (de vliegende tandarts), Henk van Mierlo, Dinand Zijlstra, Martin Schalkwijk, Simon Schram en natuurlijk Henk Poorte. Henk: “Ik moest drie keer per dag rondes van 120 km rijden. Tijdens elke proef zijn er tijdcontroles die je moet klokken. Als je tijd over hebt, kun je sleutelen aan je motor want je moest behalve hard rijden ook je spullen heel houden. Het slotrennen was op het motorcircuit in Norg. Met zes rijders hadden we het minste aantal punten ofwel secondes. We reden tegen teams uit de hele wereld maar de sterkste Endurolanden waren toen Oost-Duitsland, Zweden, Frankrijk en Italië. De overwinning was een droom die uitkwam en waar ik jaren naartoe had gewerkt. Henk werd na de finish bedolven door supporters en mensen met bloemen. We werden gehuldigd op ijsbaan De Smelt in Assen waar we een rondrit kregen in een arrenslee. Later in Nijverdal is Henk met paard en wagen rondgereden en op het gemeentehuis ook nog gehuldigd. In 1984, Werd Henk de Winnaar van de "Hans de Beaufort beker" de hoogste onderscheiding in de Nederlandse Motorsportwereld (KNMV). En in 1985, ook de Eerste Sportman van het jaar in de Provincie Overijssel. Henk kijkt met veel plezier terug op zijn Motorsport carrière. “Ik heb in die twintig jaar (1965-1985) genoten van alle wedstijden in de Motocross, Grasbaanraces, Trial , Strandraces en Enduro., en ben in 1985 echt op mijn hoogtepunt gestopt. Ik geniet nu ontzettend veel van mijn kinderen en kleinkinderen. Als ik mijn leven over zou mogen doen, dan werd ik opnieuw motorcrosser. Helaas heeft Henk van zijn hobby nooit zijn beroep kunnen maken. “Ik ben drie jaar semiprof geweest. Hij werkte halve dagen en reed toen voor Montesa. Daar is hij toen mee gestopt, want het was geen vetpot. Uiteindelijk heeft hij 18 jaar zelf gesleuteld en getraind. Henk heeft wel altijd goede sponsoren gehad zoals de Shell, Venko, Eurol, Gert Rond, Derk de Vos, Wim Suiker, Montesa, Honda et cetera. Ik had het er echt voor over ook al was het intensief. In de weekenden reed ik zowel Enduro als motorcross. Samen met Miny, mijn vrouw, reed ik heel Europa door met een grote bus of caravan. We waren soms twee maanden van huis. De laatste jaren van 1982 tot en met 1985 werd Ton Hegeman zijn monteur, wat Henk heel veel tijd en werk scheelde.” Miny leerde ik al op mijn achttiende kennen. Zij was en is mijn grootste steun en toeverlaat. Zij reed overal met me naartoe en heeft me 100% gesteund. Motorcross was en is nog steeds zijn lust en zijn leven. Henk: “De techniek, de beheersing van de motor en vooral het genieten tijdens het rijden is leuk. Als je gedurende een zesdaagse in een trance kwam, was dat een heerlijk gevoel. Tijdens een Enduro moest je ook goed kunnen sleutelen, banden wisselen en rekenen. Verder speelde de omstandigheden als bergen, grindpaden, zand en ruw terrein een grote rol in de beleving. Het afzien hoort er ook bij natuurlijk. Het was een zeer blessuregevoelige sport, maar ben er vrij ongeschonden door gekomen. Henk heeft volledig geleefd voor de sport. Het verschil tussen motorcross en Enduro is dat je bij motorcross twintig minuten later over de finish komt, terwijl met Enduro je de hele dag echt aan het motorrijden met zware terreinproeven bezig was. Dat vond ik het mooie aan Enduro.” De rustige Henk zegt over zijn eigen crossstijl: “Je ziet hem wel maar je hoort hem niet. Ik was een technische en geraffineerde rijder. Ik was secuur, geconcentreerd en kon goed langs de randjes rijden. Ik heb voor mijn leven moeten vechten ook in de tijd toen ik astma had, waardoor ik een enorme overlevingsdrang en vechtlust heb. Ik wist gewoon niet van ophouden. Oh ja, en ik meestal een goede kopstart als eerste de bocht in en dat scheelt heel veel. De sport heeft Henk veel gebracht zoals vele overwinningen, de eer, het overwinnen van astma, het opbouwen van zijn zelfvertrouwen, en hij heeft veel mensen leren kennen.