Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Salon Bleu

Uit Wikisage
Versie door O (overleg | bijdragen) op 5 sep 2013 om 00:05 (https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Salon_Bleu&oldid=38770260 Carolus 10 dec 2005)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

De Salon Bleu is een zaal in het Koninklijk Paleis van Brussel. Deze salon werd vroeger Geel Salon met Pilasters genoemd.[1] Het bevindt zich in de linkervleugel.

Geschiedenis

De Salon Bleu dateert uit de Hollandse periode en was gekend als "geel salon met pilasters".[1] Na de bouwcampagne van Koning Leopold II verkregen de salons hun huidig uitzicht. De naam van dit salon verwees naar het blauwe interieur, tegenwoordig is de salon wit.[2] Deze salon fungeerde oorspronkelijk als antichambre en vervolgens ten tijde van Leopold II de eetkamer voor de hogere hofdignitarissen aan het Belgische Hof. De belangrijkste hofdignitarissen waren vaak lid van de hogere Belgische adel.[3] Deze salon heeft een bijzondere symbolische waarde, hij diende voor het ontvangen van de hoogste Belgische adel. Koning Leopold II nam de gewoonte aan om, ter gelegenheid van de hofbals, de hoofden van prinselijke en hertogelijke families in dit salon te begroeten. Deze families staan nog steeds bekend als de Families van de Salon Bleu. Er werd een protocollaire rangorde in acht genomen op basis van de anciënniteit van de verleende titel. Deze volgorde lag zeer gevoelig bij de families in kwestie. Dit stelde de hertog de Beaufort-Spontin na de hertog d'Ursel. Hij was hierover zo boos dat hij België verliet en in zijn kastelen in Bohemen ging resideren. Zo verhaalt de legende althans. De prins de Béthune-Hesdigneul kwam niet op de lijst voor: die titel werd pas in 1932 erkend. Op 4 februari 1875 werd de Salon Bleu uitgekozen als huwelijkszaal van prinses Louise en Prins Filip. De salon was sober versierd, en centraal stond een ovale tafel voor de burgerlijke ceremonie.[4]

De koning voegde soms op eigen verzoek ook andere vrienden aan de gastenlijst toe, zoals bijvoorbeeld baron Jean-Baptiste Nothomb.[5] Deze ceremoniële ontvangst is de facto afgeschaft, samen met de hofbals. In januari 1934 vond het voorlaatste hofbal plaats. Het laatste werd gehouden in april 1958, als onderdeel van de inhuldiging van Expo 58. De ceremoniële ontvangst in de 'Salon Bleu' was toen al niet meer in gebruik. De naam is het enige dat de prinselijke en hertogelijke families overhouden, na het verdwijnen van hun privilege.

Registers met de préséance van de genodigden worden bewaard in het archief van het Koninklijk paleis, en ondergingen talrijke wijzigingen.[6] Later werden deze lijsten aangepast volgens de hedendaagse situatie, maar ze hebben geen fysiek verband meer met de Salon Bleu.

Rond 1875

  • De Prins en de Prinses d'Arenberg[7]
  • De Hertog en de Hertogin d'Arenberg
  • De Prins en de Prinses de Croÿ
  • De Hertog en de Hertogin de Croÿ
  • De Prins en de Prinses de Ligne
  • De Prins en de Prinses de Caraman-Chimay
  • De Hertog en de Hertogin d'Ursel
  • De Prins en de Prinses de Rheino-Holbecq[8]
  • De Hertog en de Hertogin de Beaufort
  • De Hertog en de Hertogin de Mirepoix[9]
  • De Graaf en Gravin de Merode-Westerloo

Anno 2012 [bron?]

Lijst ten tijde van Albert II:[10][11]

In de door het federaal ministerie van Binnenlandse Zaken opgestelde lijst van préséance, staan de hoofden van de prinselijke en hertogelijke huizen op de 38e plaats (na de voornaamste politieke, rechterlijke en diplomatieke gezagdragers). De andere leden van deze families staan op de 64e plaats.[15]

Literatuur

  • Het paleis van Brussel. Acht eeuwen kunst en geschiedenis. Tentoonstelling : Brussel, Koninklijk Paleis, van 23 juli tot 15 september 1991. Brussel, 1991.
  • Hervé GERARD & Henri VIVIER, Princes en Belgique, Louvain-la-Neuve, Versant Sud, 2003
  • Pierre-Yves MONETTE, Beroep: Koning der Belgen, Leuven, Van Halewijck, 2003
  • Feestelijk tafelen [Publicatie bij de Tentoonstelling Feestelijk tafelen, Vier grote historische diners (19de-20ste eeuw) in Museum BelVue, 2012], Brussel, Koning Boudewijnstichting, 2012

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  1. 1,0 1,1 Thierry de la Kethulle de Ryhove, Het koninklijk paleis te Brussel. Brussel, 1975.
  2. º Het benoemen van de kamers volgens de dominerende kleur van behang en gordijnen vindt men in talrijke paleizen en kastelen terug. In het Brussels koninklijk paleis treft men, naast andere salons, ook een groot wit salon en een klein wit salon aan.
  3. º Zie website Belgische monarchie, beschrijving van het koninklijk paleis van Brussel. [1].
  4. º Feestelijk tafelen, p. 20.
  5. º Cf. informatie van markies Olivier de Trazegnies, augustus 2012.
  6. º Feestelijk tafelen, p. 20-21.
  7. º Feestelijk tafelen, p. 19, voetnoot 15 (p. 103), verwijst naar twee bijdragen van Liane Raineri respectievelijk Martine Vermeire in: Het paleis van Brussel. Acht eeuwen kunst en geschiedenis. Tentoonstelling : Brussel, Koninklijk Paleis, van 23 juli tot 15 september 1991. Brussel, 1991.
  8. º Het zal hier gaan om een telg uit het Belgische grafelijke geslacht de Lannoy: Napoléon graaf de Lannoy de Clervaux, prins van Rheina-Wolbeck (1807-1874), getrouwd met de Belgische Augusta gravin van Liedekerke-Beaufort (1809-1891). Het zou ook kunnen gaan om hun zoon Edgard de Lannoy de Clervaux, prins van Rheina-Wolbeck (1835-1912), getrouwd met Marie-Anne Corberon (1846-1927). De prinselijke titel was afkomstig, via Napoléons moeder Clémentine prinses van Looz-Corswarem (†1820), van het familielid Joseph Arnold hertog van Looz, prins van Rheina-Wolbeck (†1827), lid van de familie Looz-Corswarem. Zie: Etat présent de la noblesse belge 1992, p. 228 en 386.
  9. º Het zal hier gaan om de Fransman Adrien de Lévis-Mirepoix, 3e hertog van San Fernando Luis (1820-1886), getrouwd met de Belgische Marie gravin de Merode (1820-1899), dochter van de grootmeesteres van het Huis van de hertogin van Brabant (1787-1862). De titel van hertog van Mirepoix was al in 1757 opgehouden te bestaan maar de achtereenvolgende hertogen van San Fernando Luis hebben de gewoonte zich hertog de Lévis-Mirepoix te noemen. De zoon van de 3e hertog, de 4e hertog van San Fernando Luis (1849-1915) werd overigens in Brussel geboren. Zie: Etat présent de la noblesse belge 1994, p. 112.
  10. º Senaat. Vragen en antwoorden. Zitting 1996-1997. Vraag door senator Boutmans nr. 221 van 25-04-1997. De minister van Binnenlandse zaken gaf in zijn antwoord weer dat hij of zijn diensten niet erg op de hoogte waren. Hij verklaarde immers: Prinsen en hertogen van het Blauw salon zijn leden van de adel van Koninklijke bloede. De bedoelde leden (8 familiehoofden volgens de minister) beantwoorden niet aan de omschrijving koninklijke bloede.
  11. º Parlementaire vraag nr. 331./ 22-06-1993. De hertog van Wellington die als hoofd van de familie de Nederlandse en Belgische adellijke titel prins van Waterloo draagt, is geen lid van de Salon Bleu, ondanks die Belgische titel.
  12. º In 1953 werd een lid van de familie d'Arenberg erkend in de Belgische adel met de titel van prins en het predicaat Z.D.H. In 1994 werd, na het uitsterven van de oudste tak van de familie, voor Jan-Engelbert (1921-2011) de titel van hertog met overgang bij eerstgeboorte verleend; sindsdien draagt het hoofd van de Belgische tak de titel van hertog (en dus geen prins), nu: Z.D.H. Leopold hertog van Arenberg (1956).
  13. º In de Belgische adel bestaat geen hertog van Croÿ; een prinselijke tak Croÿ-Solre die afstamt van prins Ferdinand (1791-1865) werd in 1933 erkend in de Belgische adel. De huidge, 15e hertog van Croÿ, zeer ver familielied van de Belgische van Croÿ's en zoon van de 14e hertog Carl (1914-2011) die trouwde in 1953 met Gabriele prinses van Beieren (1927), werd geboren in 1955 en behoort tot de voormalige Duitse adel.
  14. º De prinselijke titel is bij de dood van Maximilien in 1976 uitgestorven.
  15. º In 1997 op de 80ste plaats.
rel=nofollow
rel=nofollow