Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Taiko

Uit Wikisage
Versie door O (overleg | bijdragen) op 7 jun 2013 om 22:09 (http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Taiko&oldid=37776769 Aaronvamer 24 mei 2013CC-BY-NC-SA). http://mediawiki.arts.kuleuven.be/geschiedenisjapan/index.php/Taiko)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Taiko (太鼓) betekent letterlijk grote drum (太, tai: groot, breed; 鼓, ko: drum). Er zijn verschillende soorten taiko's en zij vormen op zich een onderdeel van het Japans traditioneel theater, festivals en muziekgenres. Het spelen van taiko in ensembles, zoals men dat tegenwoordig kent, heet Kumi-Daiko (組太鼓; 組, kumi : groep) en betekent letterlijk drummen in groep. Het meest gekende voorbeeld is Kodo.

Historisch

Pre-WOII

Hoewel een exacte datering nog louter speculatie is, zou Taiko vermoedelijk meer dan 2000 jaar oud zijn. De oudste, tot nu toe gevonden bron is het Haniwa figuurtje Man beating the taiko, opgegraven in Sawa, prefectuur Gunma.[1]Het is een afbeelding van een man die een drum bespeelt met een drumstok.[2]

De oorsprong en de ontwikkeling van taiko worden in verband gebracht met culturele invloeden uit China en Korea, vanaf de 5e eeuw. Anderzijds is er een link met het boeddhisme in Japan[3] en waarschijnlijk ook met het Indisch subcontinent.[4] Volgens Takata is de evolutie van taikos na 900 n.C. een eigen weg gegaan en zou dat volledig toe te schrijven zijn aan de Japanse ambachtslui.[5][6]

Een taiko kon allerlei functies hebben. Ze werden bespeeld in zowel boeddhistische tempels[7] als in shinto schrijnen[8]. Andere gelegenheden waarbij verschillende types van taikos gebruikt worden, de matsuri- en Obon-festivals, Gagaku, Noh-theater, Bunraku en Kabuki.

Op Militair vlak werd de taiko gebruikt om de eigen troepen aan te moedigen, orders door te geven en vijanden af te schrikken.[9] Een taiko was ook het enige instrument dat op een slagveld kon gehoord worden.[5]

Taikos zouden al sinds de Jōmonperiode (縄文時代, Jōmon-jidai; 10.000v.C. - 300v.C.) gebruikt worden.[5] In A Brief History of Taiko vermeldt Izumi dat de eerste vormen van taikos terug te vinden zijn in archeologische sites van de Jōmon-periode.[10] Taikos zouden in een dorp berichten en waarschuwingen duidelijk gemaakt hebben door middel van drumpatronen. Een gelijkaardig gebruik van percussie instrumenten kan men ook in andere culturen terugvinden.[5]

Post-WOII

Daihachi Oguchi & kumidaiko

Hedendaags taiko is voornamelijk toe te schrijven aan de creativiteit van zijn 'goeroe', Daihachi Oguchi (1924 - 2008).

In 1947, na de oorlog, keerde Oguchi terug naar Japan uit China, om zich toe te wijden aan zijn passie voor jazz.[11] Enkele jaren later zou hij een document in handen krijgen met een partituur voor taiko. Na de ontcijfering ervan [12] wou Oguchi de theorie in de praktijk omzetten. Hij experimenteerde met verschillende soorten taikos en hun onderlinge posities. Hierbij gebruikte hij zijn ervaring als de jazzdrummer. Onder zijn muzikanten verdeelde hij verschillende ritmische patronen[6].[13] Na enkele optredens op festivals bleek de nieuwe stijl aan te slaan en niet veel later zou Oguchi Osuwa-Daiko oprichten. Kumi-Daiko was een feit.

De Verspreiding van Taiko Ensembles in Japan

De verspreiding van taiko zou samen zijn gegaan met de heropbouw van Japan na WOII. Economisch gezien zat het land, net na 1945, aan de grond en werd het bezet door de Amerikanen. Later zou Japan haar soevereiniteit terug krijgen door het Verdrag van San Fransisco[14] en een economisch 'powerhouse' worden.

In 1964 werden, voor het eerst in Azië, de Olympische Spelen in Tōkyō[15] (東京) gehouden. Tijdens de Spelen was er ook een Festival van de Kunsten waar men traditionele kunsten toonde zoals Kabuki, Noh, etc... Osuwa-Daiko was ook uitgenodigd en na het festival werd de stichter, Daihachi Oguchi gevraagd om nieuwe taiko-groepen te trainen.[6]

In de jaren '70 en '80 werden de subsidies voor lokale gemeenschappen en de plaatselijke tradities gestimuleerd en verhoogd.[16] Dit was een opsteker voor de populairder wordende taiko-groepen. Volgens sommigen werd taiko langzamerhand een symbool voor de 'oude dagen'.[6]

Het is in de eerstvolgende drie decennia na de tweede Wereldoorlog dat groepen zoals Sukeroku Daiko, Za Ondekoza en Kodo ontstonden. Vooral de laatste twee zijn nu nog zeer belangrijk. Za Ondekoza, gesticht door Den Tagayasu in 1970 (1969)[17] op Sado eiland, zou de eerste groep zijn geweest die taiko internationaal bekend maakte.[18] Ze stonden vooral bekend voor hun discipline[19] [20] , maar door interne problemen splitste de groep op in 1981. Tagayasu ging zijn eigen weg en de overige leden richtten Kodo op.

Internationalisering van Taiko

Niet alleen werd taiko populair in Japan, met de successen van Kodo en Za Ondekoza verspreidde dit fenomeen zich internationaal. Vooral in de Verenigde Staten werd taiko razend populair, aangezien er sinds het begin van de 20e eeuw veel Japanners naar de Verenigde Staten zijn geïmmigreerd.

In het begin had taiko voornamelijk een religieuze of feestelijke betekenis voor deze issei[21]. De Issei en ook de Nissei gebruikten hun muziek als een manier om hun identiteit te behouden. In Transformations of Tradition: Three Generations of Japanese American Music Making legt Asai[22] uit dat de Amerikaanse blanke burgers in een gelijkaardige mate Japanners racistisch behandelden als zwarten.[23] Tijdens de tweede Wereldoorlog werden veel Japanners in kampen geplaatst. Voor velen was dit een kans om meer muziek te spelen, hoewel volgens Izumi[24] in mindere mate taiko. In de periode van de Civil Rights Movement zou het Amerikaanse taiko een heropleving kennen.[25] Zelfs in boeddhistische tempels zouden monniken beginnen te experimenteren. Eén jaar na de komst van Seiichi Tanaka, zie verder, trachtten enkele boeddhistische monniken van de Senshin tempel in Los Angeles taiko op een andere manier te spelen. Ze vonden dit leuk en richtten de eerste Japans-Amerikaanse groep voor Japans-Amerikanen op, Kinnara Taiko.[24] In 1968 bracht Seiichi Tanaka, die bij de bekende groepen Osuwa Daiko en O Edo Sukeroku Daiko geleerd had, taiko-technieken over naar de Verenigde Staten. Hij zou later zijn eigen Dojo, San Francisco Taiko Dojo, oprichten en zijn eigen Tanaka-stijl oprichten. Tegenwoordig zijn er veel groepen in de Verenigde Staten die de Tanaka-stijl hanteren. [26] In 1973 ontstond San Jose Taiko. Zowel deze groep als de San Francisco Taiko Dojo zouden zelf professionele groepen worden. Volgens Asai zou taiko de meest verspreide vorm van Japans-Amerikaanse muziek zijn.[23]

Tegenwoordig kan men taiko ook terugvinden in de populaire cultuur. Er zijn al talloze videogames gemaakt (zowel voor arcade hallen als playstation,...) en men kan zelfs al op zijn of haar GSM een taiko-spelletje spelen.[27] Zelfs in het medium film kan men taiko terugvinden. Kodo speelt mee in de soundtrack van Hero[28]. Ook in de film Zatoichi van Takeshi Kitano klinken er taikos.

Men vermoedt dat er in het heden een tienduizendtal taiko-groepen zijn, waarvan 8000 in Japan, 1000 in Noord-Amerika en enkele honderden over de rest van wereld.[29][30] We mogen dus gerust spreken van een internationaal taikofenomeen.

Soorten taiko & uitvoering

Een taiko bespelen is niet hetzelfde als een drumstel bespelen. Een aantal verschillen zijn de houding, de attitude, het uithoudingsvermogen, de manier van spelen [31]en het gebruik van woorden om taiko-geluiden na te bootsen, genaamd Kuchi shōga [32]

Er zijn veel verschillende soorten taikos en afhankelijk van de grootte en vorm bespeelt men elke variant anders. Elke taiko heeft twee vellen onderaan en twee bovenaan, meestal door middel van ijzeren pinnen aan de taiko bevestigd. Elke taiko bespeelt men met Bachi (桴, 枹), houten stokken. Ze kunnen naargelang de taiko-variant een andere grootte hebben (Voor een O-Daiko een grote bachi). Hieronder een korte lijst met enkele variaties.

  • Chu-Daiko: "Groter dan de Miya-Daiko, maar smaller dan de O-Daiko"[33] Men zit op de grond, maar de rug maakt een hoek van 45° graden ten opzichte van de grond.
  • Hira-Daiko: Hetzelfde als een Miya-Daiko, maar één vierde in hoogte.[33]
  • Miya-Daiko: "De meest voorkomend variant, vooral gebruikt op festivals"[33]
  • Ō-Daiko: De grootste taiko die men gebruikt.
  • Shime-Daiko: Een kleine taiko ter grootte van een snaredrum, waarbij de 2 vellen bovenaan en onderaan met elkaar verbonden zijn via touwen.[33]

Voetnoten

  1. º De Haniwa zijn terracotta figuren van de 3e tot 6e eeuw n.C. (Haniwa Wikipedia)
  2. º Zie Ochi, M.
  3. º Zie Fromartz, S.
  4. º History of Taiko
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Taiko Resource; Overview and History
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Zie Takata, T. Citefout: Ongeldig label <ref>; de naam "Takata" wordt meerdere keren met andere inhoud gedefinieerd. Citefout: Ongeldig label <ref>; de naam "Takata" wordt meerdere keren met andere inhoud gedefinieerd. Citefout: Ongeldig label <ref>; de naam "Takata" wordt meerdere keren met andere inhoud gedefinieerd.
  7. º Een manier om de leer van Boeddha over te brengen, of als de Mond van Boeddha (Zie Yoon, P. C.-J. en The Beat Goes On)
  8. º Ter verering van de goden
  9. º Zie Yoon, P. C.-J.
  10. º "Taiko can be found in archaeological sites from as early as the Joumon Period" (Masumi Izumi, A Brief History of Taiko, www.discovernikkei.org/wiki/index.php/Taiko_History)
  11. º Oguchi was een jazzdrummer voordat hij een carrière als taiko-drummer begon (Daihachi Oguchi)
  12. º Hij zou hiervoor hulp hebben gehad van de dorpsoudsten
  13. º Er is ook sprake dat door alle deze vernieuwingen Oguchi in staat was om veel complexere stukken te spelen (Takata, T.)
  14. º het verdrag werd getekend op 8 september 1951 en werd van kracht op 28 april 1952 (Zie Vande Walle, W., HS 14.2)
  15. º 1964 Summer Olympics
  16. º De Diet voegde lokale festivals, kunsten en gebruiken toe in de 'Cultural Artifacts Preservation Law' (Zie Takata, T.)
  17. º Data kunnen verschillen. Za ondekoza zou volgens www.taiko-center.co.jp in 1969 zijn opgericht.
  18. º Hun debuut was in Parijs, 1975 (Zie Takata, T.)
  19. º Fysieke training was belangrijk en ze deden mee aan marathons. (www.taiko-center.co.jp)
  20. º In het begin van hun carrière zouden de leden van Za Ondekoza professionele taikospelers, fluitspelers en dansers hebben uitgenodigd om hun eigen stijl te creëren. (Zie Takata, T.)
  21. º De eerste generatie van Japanse immigranten. De 2e generatie noemt men de nissei, de derde de Sansei, enz. (Asai, S.M.)
  22. º Asai, M.
  23. ↑ 23,0 23,1 Asai, S. M.
  24. ↑ 24,0 24,1 Izumi, M.
  25. º Zie taiko-center
  26. º Profiles Tanaka Seiichi
  27. º Taiko_no_Tatsujin
  28. º 2002: Establishment of "Kodo Arts Sphere America" (KASA) in North America. Participation in Chinese motion picture "Hero" soundtrack (Music composed by Tan Dun). Release of CD FIFA 2002 World Cup Official Anthem. KODO
  29. º "Today it is estimated there are as many as 8000 taiko groups in Japan, 1000 groups in North America, and hundreds more around the world." uit het artikel van Daihachi Oguchi
  30. º Andere schattingen komen ook voor, zie Takata, T.
  31. º zie YouTube - KODO - Irodori en YouTube - KODO - 鼓童　「族」　和太鼓
  32. º In tegenstelling tot het Westen kende en gebruikte men in traditioneel Japan ook geen noten.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 www.drumdojo.com/taiko.htm

Bronnen

Boeken & Artikels

  • Asai, S. M., Transformations of Tradition: Three Generations of Japanese American Music Making, The Musical Quarterly, Vol. 79, No. 3, Autumn 1995, pp. 429-453
  • Fromartz, S., Anything but Quiet, Natural History, March 1998. pp.44-49 (van www.taiko.com)
  • Ochi, M., What The Haniwa Have To Say About Taiko's Roots: The History Of Taiko, 1997 (Transcript of Plenary speech given at the 1997 Taiko Conference in Los Angeles) (van www.taiko.com/)
  • Takata, T., The Thundering World of Taiko, Look Japan, Vol 43, No 502. 1998 (van www.taiko.com)
  • Vande Walle, W., Een geschiedenis van Japan: Van samoerai tot soft power, ACCO Leuven/Voorburg, 2007
  • Whiteside, W., THE BEAT GOES ON: The evolution of Taiko to its modern day form, 2000, Japanese Civilization (The Beat Goes On)
  • Yoon, P. C.-J., "She's Really Become Japanese Now!": Taiko Drumming and Asian American Identifications, American Music, Vol. 19, No. 4; Asian American Music, Winter 2001, pg. 417-438

Websites

Overgenomen van "https://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Taiko&oldid=127871"