Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Iatrochemie
Het gebruik van alchemie (als basis voor de productie van de zuiverst mogelijke geneesmiddelen) voor de geneeskunde was in de 19e eeuw wijdverspreid.
Paracelsus probeerde een nauwkeurig verband te leggen tussen een geneesmiddel en de ziekte die ermee werd behandeld. Daartoe formuleerde hij zijn leer over de microkosmos (wereld van het kleine) - de mens en de macrokosmos (wereld van de reus) - zijn omgeving. Beide bestaan beide uit dezelfde stoffen en daarom zou de ziekte ontstaan als het "uiterlijke" mineraal zijn tweeling in het lichaam ontstoken en zo de ziekte veroorzaakt om uit te breken. De behandeling bestond uit het maken van een remedie tegen het mineraal dat de ziekte veroorzaakt en het toedienen ervan aan de patiënt. De productie van deze zuivere remedies (als werkzame stoffen, die hij arcana noemde) werd bevrijd van onzuivere "slakken" door middel van "sublimatie" en "destillatie", werd uitgevoerd met behulp van alchemische methoden, ook bekend als spagyrisch[2] door Paracelsus.
Deze doctrine kon niet zegevieren omdat zijn geschriften niet aantoonden hoe een ziekte aan de minerale oorzaak kon worden toegeschreven. Johan Baptista van Helmont (1577-1644) probeerde deze theorie verder te ontwikkelen, maar faalde vanwege hetzelfde probleem. De recepten van Paracelsus waren effectief en gevestigd, maar de theorie niet.
Van Helmont's onderzoek leidde echter tot de oprichting van de Iatrochemische School in de 16e en 17e eeuw, met de exponenten Franciscus Sylvius (1614-1672) en Thomas Willis (1621-1675). Zij herformuleerden de galenische theorie van tegenstellingen in chemische terminologie als "zuur" en "alkali" en probeerden fysiologie en pathogenese te verklaren op basis van deze chemische tegenstellingen.
De eerste leerstoelen voor iatrochemie aan Duitse universiteiten werden in de 17e eeuw opgericht:
1609: Benoeming van Johannes Hartmann tot hoogleraar Chymiatrie aan de Universiteit van Marburg, 21 februari 1641: Werner Rolfinck wordt benoemd tot hoogleraar Iatrochemie aan de Universiteit van Jena. Belangrijke vroege vertegenwoordigers van Iatrochemie waren van Helmont, Martin Ruland de Ouderling en Martin Ruland de Jongere. Vooral in de loop van de 17e eeuw heeft Sylvius iatrochemie rationeler onderbouwd.
De band tussen chemie en geneeskunde en apotheek werd pas in de 18e eeuw losgemaakt. In 1750 werd de pas opgerichte leerstoel Chemie (vertegenwoordigd door Johan Gottschalk Wallerius) opgericht aan de Zweedse Universiteit van Uppsala in de faculteit filosofie, veel tot afkeuring van de leden van de faculteit Geneeskunde aan de Universiteit van Uppsala. De achtergrond van deze beslissing was het economische belang: Er werden meer economische voordelen verwacht van wetenschappelijke steun voor mijnbouw.
Iatrochemie werd ook steeds meer vervangen door rationeel-empirische geneeskunde, met name vertegenwoordigd door Herman Boerhaave in Nederland, Friedrich Hoffmann in Duitsland en Thomas Sydenham in Engeland.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator