Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Autofagie
Autofagie, ook bekend als autofagocytose (van het Oudgrieks αὐτό, auto: ’zelf’; φαγεῖν, fagein: ’eten’ en κύτος, kýtos: ’holte’ (d.w.z. cel)) is het natuurlijke mechanisme in cellen waarmee zij onnodige of beschadigde onderdelen van de cel afbouwen om deze te herstellen en hergebruiken of recycleren. Een aanverwant proces is fagocytose (een vorm van endocytose), waarbij stoffen van buiten de cel worden geabsorbeerd en gebruikt.
De Japanse wetenschapper Yoshinori Ōsumi kreeg in 2016 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor zijn ontdekkingen op dit gebied.
Autofagie kan worden ingedeeld in drie types: macroautofagie, microautofagie en chaperon gemedieerde autofagie.[1][2][3]
Makroautofagie
Makroautofagie is het hoofdmechanisme van de autofagie en dient voor het afbouwen van celorganellen en proteinen.[4] Een deel van het membraan van het endoplasmatisch reticulum (ER) wikkelt zich rond de af te breken structuren, tot deze volledig ingesloten zijn door een duppel biomembraan.[3][5] Vezrvolgens wordt het zo ontstane autofagosoom getransporteerd via de aktine-cytoskeletten,[6] tot het door membraanfusie aan een lysosoom wordt gebonden[3] en de inhoud door lysosomale zure hydrolasen wordt afgebouwd.[7]
- º Xilouri M , Stefanis L (July 2016). Chaperone mediated autophagy in aging: Starve to prosper. Ageing research reviews . DOI: 10.1016/j.arr.2016.07.001.
- º Lee J, Giordano S, Zhang J (2012-01). Autophagy, mitochondria and oxidative stress: cross-talk and redox signalling. Biochem. J. 441 (2): 523–40. DOI:10.1042/BJ20111451.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Mizushima N, Ohsumi Y, Yoshimori T (2002-12). Autophagosome formation in mammalian cells. Cell Struct. Funct. 27 (6): 421–9. DOI:10.1247/csf.27.421.
- º Levine B, Mizushima N, Virgin HW (2011-01). Autophagy in immunity and inflammation. Nature 469 (7330): 323–35. DOI:10.1038/nature09782.
- º Česen MH, Pegan K, Spes A, Turk B (2012-07). Lysosomal pathways to cell death and their therapeutic applications. Exp. Cell Res. 318 (11): 1245–51. DOI:10.1016/j.yexcr.2012.03.005.
- º A. J. Kruppa, J. Kendrick-Jones, F. Buss: Myosins, Actin and Autophagy. in: Traffic (Copenhagen, Denmark). Deel 17, Nummer 8, augustus 2016, S. 878–890, doi: 10.1111/tra.12410, PMID 27146966, PMC 4957615.
- º Homma, K.S. (2011). List of autophagy-related proteins and 3D structures. Autophagy Database 290. Geraadpleegd op 2012-10-08.