Perpetuum mobile

Een perpetuum mobile (spreek uit: per-pee'-tu-um mo'-bi-lee), Latijn voor voortdurend (of eeuwig) bewegend, is een apparaat dat, eenmaal in beweging, uit zichzelf blijft bewegen. Het wordt in staat geacht energie op te wekken uit niets. Men spreekt dan van een perpetuum mobile van de eerste soort. Een perpetuum mobile van de tweede soort is een apparaat dat in staat is warmte geheel om te zetten in mechanische arbeid. De eerste wet van de thermodynamica stelt dat een perpetuum mobile van de eerste soort niet kan bestaan, en de tweede wet van de thermodynamica dat die van de tweede soort niet kan bestaan. Hoewel die wetten al meer dan een eeuw geleden ontdekt werden, worden er elk jaar nog octrooiaanvragen gedaan voor nieuw bedachte perpetuum mobiles. Vaak worden bijzonder ingenieuze redeneringen gevolgd, maar bij nadere beschouwing van deze apparaten blijven er toch steeds de volgende twee opties over: of het apparaat werkt niet, of er is toch een verborgen energiebron aanwezig.

Geschiedenis

De zoektocht naar een dergelijk apparaat is al heel oud, en er zijn op papier talloze voorbeelden bedacht, zoals een watermolen die water omhoog te pompt zodat de molen erop kan blijven lopen, een elektromotor die draait op de elektrische energie die hij zelf met een eraan gekoppelde generator opwekt, enz. In de praktijk is de opgewekte energie in deze gevallen kleiner dan de benodigde energie om de beweging in stand te houden.

In de geschiedenis van de techniek waren er heel wat uitvinders die beweerden dat ze zo'n generator hadden bedacht die ook echt functioneerde. In de 17e tot en met 19e eeuw ging men gewoonlijk uit van een mechanische manier om de beweging in stand te houden, later werd elektriciteit, magnetisme of resonantie gebruikt. In modernere ontwerpen gebruikt men vaak vacuümenergie of nulpuntenergie, of grijpt men terug op het 19e-eeuwse concept van de ether.

In de zeventiende eeuw speelde het "perpetuum mobile" een rol in het Clootcrans bewijs van Simon Stevin: niet als een daadwerkelijk apparaat, maar als een mechanische onmogelijkheid.

Toen in 1905 de relativiteitstheorie beschreven werd, ging men theorieën over aether of orgone als achterhaald beschouwen. De opkomst van de kwantummechanica rond 1925 gaf een nieuwe basis voor hypothesen over alternatieve energiebronnen. Deze keer kreeg deze energie de naam nulpuntenergie.

Overeenkomsten tussen uitvinders

Sommige uitvinders van vrije-energieapparaten vinden dat ze worden tegengewerkt om hun apparaat op de markt te brengen. De 'gevestigde energie-industrie', de 'geheime regering' van de wereld, die in werkelijkheid aan de touwtjes trekt, en/of door de 'gevestigde wetenschap' verzet zich tegen hun uitvinding. Sommige uitvinders voelen zich zelfs met de dood bedreigd. Anderen vinden het plausibeler dat deze apparaten niet functioneren, zodat potentiële fabrikanten niet geïnteresseerd zijn. Een aantal bedenkers van perpetuum mobiles wordt wellicht vervolgd wegens fraude, wanneer hun uitvinding niet voldoet aan de beschrijving door zij ervan geven. Uitvinders van vrije energie liggen onderling vaak overhoop en beschuldigen concurrerende uitvinders van plagiaat, oplichting, enz. Uitvinders van vrije-energiemachines worden over het algemeen gezien als excentriekelingen. Naast goedmenende uitvinders zijn er onder hen ook oplichters die proberen 'sponsors' te vinden om hun eindeloze 'experimenten' te bekostigen.

Lijst van uitvinders

Hieronder een lijst van uitvinders die beweren, of van wie wordt beweerd, dat ze een perpetuum mobile hebben gebouwd:

• John Bedini, uitvinder van een elektromotor die zichzelf van energie zou voorzien. Werd vaak beschuldigd van oplichterij.
• Cornelis Drebbel (1572–1633)
• John Worrel Keely (1827–1898), uitvinder van 'Orgone' waarop de keelymotor gebaseerd is, die zonder toegevoegde elektrische energie zou kunnen lopen. Orgone is door andere onderzoekers ook wel 'Aether' en 'DiaMagnetic' genoemd.
• Methernitha, een Zwitserse christelijke leef- en woongemeenschap die claimt een zogenaamde Testatikagenerator gebouwd te hebben. Van tijd tot tijd worden er door hen 'doorbraken' gemeld waarna het weer stil wordt.
• Stanley Meyer (1941–1998), uitvinder van de water fuel cell, een motor die zou werken met water als brandstof.
• Henry Moray (1892–1974), die beweerde de "energiegolven van het heelal" als energiebron te kunnen gebruiken.
• Viktor Schauberger (1885–1958). Oostenrijkse boswachter die 'vrije energie' uit water beweerde te halen. Hij noemde die vorm van energie 'DiaMagnetic' (ook wel 'orgone' of 'aether'). Het zou zich bij voorkeur in waterkolken (vortexen) bewegen.
• John Searl (1932), Britse elektromonteur en bedenker van de Searl Effect Generator een gecombineerd 'anti-zwaartekracht toestel en vrije energie generator'. Hij werd vaak beschuldigd van oplichterij.
• Nikola Tesla (1856–1943) was een belangrijk natuurkundige en uitvinder met heel wat patenten op zijn naam. Onder andere vond hij het moderne elektriciteitsnet uit. Tegen het eind van zijn leven werd hij steeds excentrieker in zijn mening en uitspraken over dingen die hij op het punt stond uit te vinden.
• Paramahamsa Tewari (1937), die beweert een 'zichzelf voedende' elektrische generator te hebben ontworpen.

Machines

Deze machines lijken op het eerste gezicht een perpetuum mobile, maar zijn het niet:

• drinkend vogeltje
• radiometer van Crookes

Aan dit artikel is nog veel plaats voor verbetering of uitbreiding. Mogelijk ontbreekt nog veel informatie in het artikel, ontbreken bronvermeldingen of is het moeilijk verifieerbaar. Ook kan mogelijk de spelling, het taalgebruik, de schrijfstijl en de toon worden verbeterd, of is het niet in overeenstemming met andere conventies van Wikisage.
Je bent uitgenodigd om deze pagina te helpen verbeteren. — Meer informatie