Ultramontanisme

Ultramontanisme is de benaming voor het radicaal pausgetrouwe politieke katholicisme uit de 19e en 20e eeuw.

Het woord is afgeleid van het Latijn ’ultra montes’: ’achter de bergen’, omdat de paus zich, vanuit landen als Frankrijk of Duitsland bezien, aan de andere kant van de Alpen bevond.

Deze stroming ontstond in Frankrijk als tegengewicht voor het gallicanisme dat in Frankrijk, maar ook in andere landen opmars maakte, waarin de Kerk een afdeling van de Staat aan het worden was, het jozefinisme in Oostenrijk en het febronianisme in Duitsland, of ook het conciliarisme, volgens hetwelk het gezag van het pausdom onderworpen moest zijn aan dat van een bisschoppenconcilie.

Het was echter in Duitsland dat de beweging politiek actief werd en uiteindelijk verwikkeld raakte in de Kulturkampf tussen het pausdom en de Duitse regering onder leiding van kanselier Otto von Bismarck.

Het ultramontanisme was de hevigste reactie die er in de geschiedenis van de Katholieke Kerk is geweest is tegen alle veranderingen die de westerse wereld sinds de reformatie en de renaissance heeft meegemaakt, gaande van de verlichting, over de Franse revolutie, tot de verankering van de fundamenten van het liberalisme en secularisme in de 19e eeuw in de maatschappij.

Woordgeschiedenis

De echte oorsprong van de term dateert uit de middeleeuwse kerkelijke taal ; toen een niet-Italiaanse paus werd gekozen, werd hij ultramontaanse paus genoemd . Het woord is herrezen na de protestantse hervorming . Onder de regeringen en volkeren van Noord-Europa ontwikkelde zich geleidelijk een neiging om het pausdom als een buitenlandse macht te beschouwen, vooral wanneer de paus zich bemoeide met tijdelijke zaken, waarbij hij een heerser of een natie bevoordeelde ten opzichte van anderen. De ultramonieme naam werd in Frankrijk toegepast op aanhangers van Romeinse doctrines en pauselijke superioriteit, in tegenstelling tot ' Gallicaanse vrijheden De term was bedoeld als een beledigend of althans impliciet gebrek aan gehechtheid aan de eigen natie.

Vanaf de zeventiende eeuw raakte ultramontanisme nauw verbonden met de Sociëteit van Jezus , en verklaarde de superioriteit van de pausen boven koningen en concilies, zelfs in tijdelijke zaken. In de achttiende eeuw ging het woord Duitsland binnen (het Febronianisme en Giuseppinismo ), waar het een bredere betekenis kreeg, toepasbaar op alle conflicten tussen kerk en staat, de aanhangers van de kerk werden ultramontani genoemd .

Het woord ultramontanisme werd nieuw leven ingeblazen in de context van de Derde Franse Republiek , als een algemene offensieve term voor beleid dat de betrokkenheid van de katholieke kerk in het beleid van de Franse regering ondersteunde, in tegenstelling tot de zogenaamde laïcité . In deze gevallen bewoog het ultramontanisme zich op tegen de groeiende macht van staten in Europa. Katholieken betoogden dat de paus de macht over de nationale kerken zou moeten hebben, om hen te beschermen tegen de invloed van regeringen. In feite werden staten met nationale kerken steeds seculierer en hadden ze de status van religieuze vrijheid gegarandeerd of hadden ze de kerk haar status ontnomen .

In de katholieke kerk, de ultramontanen behaalde een overwinning in de Eerste Vaticaans Concilie met de verklaring van ' de pauselijke onfeilbaarheid en de opperste en universele jurisdictie van de paus. Andere katholieken, niet geheel in overeenstemming met Rome, noemde deze uitspraak, zoals' ketterij dell'ultramontanesimo ". Het is speciaal verworpen in de Monaco katholieke Congres Verklaring, de stellingen van Bonn en in de Utrechtse verklaring, die de oprichters documenten van de zogenaamde werd Oud-Katholieke Kerk ( Altkatholische ) dat, met schismatieke daad, gescheiden van Rome door de afwijzing van de onfeilbaarheid verklaring en suprematie. Met de oplossing van de vraag of, de ultramontane beweging en de negatieve, conciliaristische, grotendeels achterhaald. Echter, sommige extreme tendensen van een klein deel van de leden all'ultramontanismo, met name toe te schrijven aan de Paus, zelfs in zijn prive-mening, absolute autoriteit en virtuele gaafheid, overleefden en werden instrumenteel gebruikt door tegenstanders van de Kerk vóór de Raad Vaticanum II , in hun propaganda.

Het debat dook tijdens het Tweede Vaticaans Concilie, en, in de dogmatische constitutie Lumen Gentium over de Kerk, de katholieke leer over het gezag van de paus, bisschoppen en gemeenten werd verder uitgewerkt. De uitdagingen voor ultramontanisme zijn sindsdien sterk gebleven, zowel binnen als buiten het Romeinse rechtsgebied. Dit heeft met name de nadruk gelegd op het oecumenische werk tussen de katholieke kerk, Lutheranen en anglicanen. The View International Anglicaanse-Rooms-Katholieke op de Gift van de Autoriteit, wijst op de punten van overeenstemming en de verschillen op dit punt.

	Werk in uitvoering
	Iemand is nog met dit artikel bezig. Kom later terug om het resultaat te bekijken.