Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Mana: verschil tussen versies
(+) |
(mana, tapu) |
||
| Regel 2: | Regel 2: | ||
Vooral de [[hoofdman]], succesvolle [[jager]]s en [[medicijnman]]nen worden geacht deze kracht te bezitten. De verbodsregels die werden ingevoerd omdat men voorzichtig met deze kracht wou omspringen staan bekend als [[taboe]]s. | Vooral de [[hoofdman]], succesvolle [[jager]]s en [[medicijnman]]nen worden geacht deze kracht te bezitten. De verbodsregels die werden ingevoerd omdat men voorzichtig met deze kracht wou omspringen staan bekend als [[taboe]]s. | ||
[[Robert Henry Codrington|Robert H. Codrington]], een Brits zendeling op de Nieuwe Hebriden ([[Vanuatu]]) introduceerde de term in de [[antropologie]]. Hij en [[Robert Ranulph Marett|Robert R. Marett]] na hem omschreven ''mana'' als een soort energie-substantie, die zoals [[elektriciteit]] kan worden [[accumulator|geaccumuleerd]] om deze nadien ten voordele te gebruiken. In de originele betekenis was ''mana'' echter een hoedanigheid die door de goden aan personen, voorwerpen en plaatsen wordt geschonken.<ref>{{Aut|Mercia Eliade, Ioan P. Couliano}}, ''Wereldreligies in kaart gebracht'', Nederlandse uitgave 1992, 25.1, (p. 285)</ref> | [[Robert Henry Codrington|Robert H. Codrington]], een Brits zendeling op de Nieuwe Hebriden ([[Vanuatu]]) introduceerde de term in de [[antropologie]]. Hij en [[Robert Ranulph Marett|Robert R. Marett]] na hem omschreven ''mana'' als een soort energie-substantie, die zoals [[elektriciteit]] kan worden [[accumulator|geaccumuleerd]] om deze nadien ten voordele te gebruiken. In de originele betekenis was ''mana'' echter een hoedanigheid die door de goden aan personen, voorwerpen en plaatsen wordt geschonken.<ref name=Eliade>{{Aut|Mercia Eliade, Ioan P. Couliano}}, ''Wereldreligies in kaart gebracht'', Nederlandse uitgave 1992, 25.1, (p. 285-286)</ref> In het algemeen wordt ''mana'' gezien als een langdurige toestand die niet overdraagbaar is; het woord ''tapu'' (waarvan de term [[taboe]] is afgeleid) staat ermee in verband maar verwijst eerder naar een tijdelijke en wellicht overdraagbare toestand.<ref name=Eliade /> | ||
==Verwijzingen== | ==Verwijzingen== | ||
Versie van 30 mei 2012 13:13
Het mana (mána) (Melanesisch: „het buitengewoon werkzame”) is de onpersoonlijke, bovennatuurlijke kracht die volgens verschillende stamreligies zowel ten goede als ten kwade werkzaam is in natuurverschijnselen, bepaalde dieren en mensen, en fetisjen (vereerde voorwerpen). Vooral de hoofdman, succesvolle jagers en medicijnmannen worden geacht deze kracht te bezitten. De verbodsregels die werden ingevoerd omdat men voorzichtig met deze kracht wou omspringen staan bekend als taboes.
Robert H. Codrington, een Brits zendeling op de Nieuwe Hebriden (Vanuatu) introduceerde de term in de antropologie. Hij en Robert R. Marett na hem omschreven mana als een soort energie-substantie, die zoals elektriciteit kan worden geaccumuleerd om deze nadien ten voordele te gebruiken. In de originele betekenis was mana echter een hoedanigheid die door de goden aan personen, voorwerpen en plaatsen wordt geschonken.[1] In het algemeen wordt mana gezien als een langdurige toestand die niet overdraagbaar is; het woord tapu (waarvan de term taboe is afgeleid) staat ermee in verband maar verwijst eerder naar een tijdelijke en wellicht overdraagbare toestand.[1]