Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Gebruiker:Franciscus/kladblok 2: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
(kladblok uit de categorieën halen)
 
Regel 1: Regel 1:
{{Zie Luisterrijk}}
{{Infobox persoon
| naam            = Charles Émile Waldteufel
| afbeelding      = Émile Waldteufel.jpg|thumb|300px|
| onderschrift    = <big>Émile Waldteufel, naar een schilderij van xxxxxxxxx</big>
| volledigenaam  = Charles Émile Waldteufel
| handtekening    =
| pseudoniem      = Charles Émile Lévy
| bijnaam        =
| academischetitel=
| adeltitel      =
| handtekening    =
| geboortedatum  = 9 december 1837 
| geboorteplaats  = Straatsburg, Elzas
| sterfdatum      = 12 februari 1915 
| sterfplaats    = Parijs
| doodsoorzaak    =
| nationaliteit  =
| beroep          = Componist, docent
| bekendvan      =
| algemeennaam1  =
| algemeen1      =
| algemeennaam2  =
| algemeen2      =
| tijdvak1        =
| functie1        =
| partners        =
| kinderen        =
| religie        =
| politieknaam    =
| politiek        =
| overignaam1    =
| overig1        =
| overignaam2    =
| overig2        =
| zieook          =
| website        =
| portaal        =
}}
'''Charles Émile Waldteufel''' ([[Straatsburg]], [[9 december]] [[1837]] – [[Parijs]], [[12 februari]] [[1915]]} was een Frans componist, muziekpedagoog en dirigent. Charles Émile Waldteufel (eigenlijk: Charles Émile Lévy) (Straatsburg, Elzas, 9 december 1837 – Parijs, 12 februari 1915) was componist en muziekpedagoog. Hij is bekend geworden onder de naam Émile Waldteufel.
Zijn ouders waren Lazare Lévy, geboren op 30 januari 1801 in Bischheim (Elzas), die het pseudoniem Louis Waldteufel gebruikte, en Flora Neubauer, pianiste en lerares voor solozang.
Émile Waldteufel schreef - nadat hij succes had met zijn eerste composities - voornamelijk walsen. Hij schreef ongeveer 270 dansen, bestaande uit walsen, polka’s en galops<ref>De '''Galop''', een verkorte versie van de oorspronkelijke term Galoppade, is een snelle rondedans in 2/4 maat, geïntroduceerd omstreeks 1820 in Parijs, en daarna populair in Wenen, Berlijn en Londen.</ref> Onder zijn beroemde walsen bevinden zich '''Les Patineurs''', '''Estudiantina''' en '''Dolores'''.
==Eerste walsen==
Het eerste muziekonderricht kreeg Émile van zijn ouders, in het bijzonder van zijn moeder. Zijn vader en grootvader waren beide muzikanten. Zijn moeder, Flora Neubauer, afkomstig uit Beieren, had muzieklessen gevolgd bij [[Johann Nepomuk Hummel]] en had [[Joseph Haydn]] leren kennen. Ze was ook een uitstekende zangeres en danseres. Verder gaf de lokale muzikant Joseph Heyberger hem nog onderricht. Zijn vader Louis had een gerespecteerd orkest en zijn broer Léon was een succesvol artiest. Toen Léon in 1842 een plaats won om viool te studeren aan het ''Conservatoire de Paris'', volgde het gezin hem daarheen.
Van 1853 tot 1857 ging ook Émile naar het ''Conservatoire national supérieur de musique'' en studeerde daar onder Antoine-François Marmontel, en studeerde samen met [[Georges Bizet]] en [[Jules Massenet]]. Wegens financiële problemen thuis, ging hij bij een pianofabrikant werken, gaf pianoles en speelde hij op soirees. Hij nam echter al snel een kamer in de Rue de Bellefond om zich te concentreren op het componeren. Door het succes met zijn eerste walsen besloot Waldteufel zich volledig te wijden aan het componeren van dansmuziek.
Op 27-jarige leeftijd werd Emile de hofpianist van keizerin Eugénie, en hij leidde het orkest voor de staatsbals. Zijn benoeming door Napoléon III tot de muzikale leiding van de bals voerde hem naar deelname aan de evenementen in Biarritz en Compiègne, waar hij ook de Keizer begeleidde die viool speelde.
In 1868 trouwde hij met Célestine Dufau, een voormalig zangeres uit Toulouse die was opgetreden in de Opera Comique. Ze kregen drie kinderen, Louis René, Émile René en Berthe.
Vanwege het Napoleontische besluit van 28 juli 1808 waarbij alle Joden werden gedwongen een "definitieve naam" te hebben om het overzicht van de burgerlijke stand te vereenvoudigen, koos Moyse Lévy ervoor om Waldteufel te heten.  Code Napoleon
Als gevolg van de eerste drie decreten werd een ander en definitief decreet geïmplementeerd op 20 juli 1808. Dit laatste decreet verklaarde dat iedereen  - dus ook alle joden - een vaste familienaam moest hebben om de regering en de kerken te helpen toezicht te houden op de joodse bewegingen. Ze waren beperkt in hun naamkeuze en mochten geen namen kiezen uit de Hebreeuwse Bijbel of namen van steden.
In 1808 werden Joden terug gediscrimineerd (zgn. 'décret infâme'). Het Burgerlijk Wetboek was op cruciale plaatsen helemaal geen gelijkmaker. Problematisch was niet alleen de positie van de vrouw, ook armen werden gediscrimineerd
Hofbalkapelmeester van Napoleon III de Weense wals in Frankrijk geliefd gemaakt.
pianist en een van de bekendste walscomponisten van zijn tijd.
In 1865 werd hij hofpianist van keizerin Eugénie en het jaar daarop dirigent van hofballen. Émile Waldteufel (Duits voor bosduivel) werd geboren in het centrum van Straatsburg. Zijn grootvader en vader waren beide muzikanten; zijn moeder, Flora Neubauer, oorspronkelijk uit Beieren, was een student van ....... Hummel en had Joseph Haydn leren kennen; ze was ook een fervent zanger en danseres. Van een joodse Elzasser familie van muzikanten, was de oorspronkelijke achternaam van het gezin Lévy geweest. Waldteufel ontving zijn eerste lessen van zijn vader; na zijn aankomst in Parijs kon hij elementaire lessen volgen van Laurent aan het Conservatoire de Paris. Tijdens zijn tijd aan het conservatorium werd het orkest van Louis Waldteufel een van de beroemdste in Parijs en werd Emile vaak uitgenodigd om op belangrijke evenementen te spelen.
....ingelijfd en was gestationeerd in de Basses-Pyrénées. Na de nederlaag van Frankrijk werd het Tweede Franse Rijk ontbonden en werd zijn geboortestad de rest van zijn leven deel van Duitsland. Na het Empire speelde het orkest nog steeds op presidentiële ballen aan de Élysée. Op dit moment wisten slechts enkele leden van de Franse high society van Émile; hij was bijna 40 voordat hij bekender werd.


{{essay|Franciscus .. december 2015 15:22 (CEST)}}
==Kunst en Wiskunde II==
::''In [[Kunst en Wiskunde I]] werd het onderlinge verband onderzocht tussen een groot aantal blinkende staven van diverse vormen die in een museum op de vloer waren neergelegd. In Kunsten Wiskunde II gaat het om een kunstwerk dat ook uit metalen delen is opgebouwd. In dit geval liggen deze niet op de grond, maar zijn deze verwerkt in een toren van aluminium buizen en gevlochten staaldraden.''
Als je als bezoeker de beeldentuin van het '''Kröller-Müller Museum''' te Otterlo betreedt, ontdek je achter in de tuin een kunstwerk, geheel opgebouwd uit aluminium buizen en gevlochten, roestvaststalen spandraden. Veel bezoekers blijven kijken en worden getroffen door de sierlijke vorm van de toren. Intussen proberen ze er ook achter te komen hoe die constructie in elkaar zit en hoe de toren op zijn plek blijft staan. Het is - door zijn eigenaardige constructie ook echt een object dat talloze malen wordt gefotografeerd.
<br/>Al met al blijft het een wonderlijk kunstwerk!
==Needle Tower==
'''Needle Tower''' is de naam van twee kunstwerken van de Amerikaanse beeldhouwer Kenneth Snelson <sup> 1)</sup>. De eerste Needle Tower (1968) staat in het beeldenpark van het ''Hirshhorn Museum and Sculpture Garden'' in Washington D.C. in de Verenigde Staten.
<br/>Snelsons eerste solotentoostelling in Europa, was in 1969 in het beeldenpark van het Kröller-Müller Museum, waar toen zes kunstwerken van Snelson werden getoond, waaronder de gecompliceerde sculptuur Needle Tower II van 28 meter hoog. Deze is blijven staan en door het Museum aangekocht.   
<br/>Recht onder het werk staand en omhoog kijkend heeft het buizenwerk de vorm van een ster.
==Biografie van de kunstenaar==
Kenneth Snelson ( 29 juni 1927 ) - de maker van het kunstwerk - werd geboren in ''Pendleton,'' Oregon, Verenigde Staten, en is beeldhouwer en fotograaf. Zijn sculpturen en foto's zijn in vele tientallen galeries tijdens evenzovele solo-exposities over de hele wereld tentoongesteld.
<br/>Hij studeerde aan de ''University of Oregon'' in Eugene, aan het ''Black Mountain'' ''College'',in Asheville, North Carolina, aan het ''Institute of Design'' in Chicago, en bij de Franse schilder [[Fernand Léger]] in Parijs. In Oregon kreeg hij onder meer les van de bekende architect en ingenieur R. Buckminster Fuller <sup> 2)</sup>, die later met Nelsons de grondslag legde voor een nieuw begrip in de architectuur, namelijk; '''Tensegrity'''.
==Tensegrity==
Iedereen die de Needle Tower ziet, vraagt zich onwillekeurig af hoe het 28 meter hoge kunstwerk overeind blijft.
<br/>De sterkte en de stabiliteit van de constructie komen voort uit een principe - '''''Tensegrity''''' genaamd - ontwikkeld door Snelson onder leiding van zijn leraar Buckminster Fuller op het Black Mountain College. Snelson deed zijn vinding in de herfst van 1949 in de schuur bij zijn ouders, nadat hij eerst met klei, stokjes, conservenblikken, karton en draadjes had zitten knutselen.
<br/>Het concept '''Tensegrity''' is een principe waarbij ''druk''- en ''trekkrachten'' elkaar in evenwicht houden. De trekkrachten worden opgevangen in flexibele staalkabels. De drukkrachten worden opgevangen in staven of buizen van aluminium. Dit levert een ongekende stabiliteit op. Tensegriteit is dus een uitgebalanceerd evenwicht van duwende en trekkende krachten. Deze krachten - in de verbindingen tussen aluminium staven en de staalkabels - zijn verantwoordelijk voor de stabiliteit. Visuele criteria spelen hierbij voor de kunstenaar geen rol. De stabiliteit is het doel van de expressie.
<br/>Door de elkaar in evenwicht houdende kabels en buizen, stort de gehele toren in als één kabel breekt.                                                                                      <br/>De naam ''Tensegrity'' is een samenvoeging van ''Tension'' (= spanning) en ''Integriteit'' (integreren = tot een wezenlijk geheel maken). De naam is overigens bedacht door Buckminster Fuller.
<br/>Fuller is onder meer bekend door zijn geodetische koepels, die hij ontwikkelde op basis van de concepten die Snelson ontwikkelde.   
<br/>Snelson kreeg octrooi voor Tensegrity in 1965, en maakt van dit principe consequent gebruik in zijn kunst.
==Wiskundige berekeningen==
Toen Snelson zijn kunstwerk aan de buitenwereld liet zien, liet hij weten, dat geen constructeur zo’n toren kon berekenen. Met berekenen bedoelde hij het berekenen van de  spanningen en de verplaatsingen van de structuur.
<br/>Het was in de tijd dat het kunstwerk ontstond, ook bijna onbegonnen werk om de tamelijk ingewikkelde berekeningen uit te voeren. Op dit moment is het met de moderne rekenprogramma’s goed te doen, al moet degene die de berekeningen uitvoert, over een goed ruimtelijk inzicht beschikken.
::''Het voert hier te ver om op dergelijke berekeningen in te gaan. Volstaan kan worden met de opmerking, dat ook hier de '''wiskunde''' en de '''kunst''' een uitstekend koppel vormen!
''
==Instandhouden van het kunstwerk==                                                   
Gedurende de eerste jaren waren er ''geen'' afwijkingen te zien aan het kunstwerk en hoefde er niet ingegrepen te worden, zelfs niet bij hevige stormen. De Needle Tower hield zich grotendeels zelf in stand en vereiste geen onderhoud. Na verloop van tijd begonnen echter de staaldraden, die de driehoeken bij elkaar houden, te rafelen en te breken bij blootstelling aan hevige wind. Later werden enige losse elementen vervangen. Uiteindelijk liet Snelson het bovenste gedeelte in zijn geheel vervangen.
<br/>Zo rond 2010 ging het personeel van het museum er zelf toe over de Needle Tower op zijn kant te leggen als er een orkaanachtige wind te verwachten viel. Het weer oprichten van de toren is goed te doen met een kraan.
==Nawoord==
Het blijkt, dat de Needle Tower voor de aandachtige toeschouwer een aantal bijzondere invalshoeken kan opleveren.
<br/>In dit essay is getracht enkele hiervan te belichten en te trachten samenhang te vinden tussen enkele disciplines.
<br/>Het blijkt, dat de Neddle Tower zowel vanuit de '''Kunst''' als vanuit de '''Wiskunde''' kan worden bekeken, zonder dat dit tegenstrijdig behoeft te zijn; integendeel: beide disciplines vullen elkaar aan. De '''Kunst''' wordt hier gesteund door de '''Wiskunde'''.


In The Skaters’ Waltz Waldteufel set out to capture the atmosphere of a winter day in Paris, with ice-skaters venturing onto the frozen Seine River. In the manner of his older rival Johann Strauss, Waldteufel’s piece offers a sequence of contrasting serene and exuberant waltz themes, rather than just a single melody. A slow opening passage for solo horn is followed by graceful rising and falling lines in the strings and woodwinds that lead to the first waltz theme. There, again, the horn takes the central role. The wintry ambience of the piece is enhanced by the use of sleigh bells in the percussion section.














In October 1874 Waldteufel played at an event that was attended by the then Prince of Wales, future King Edward VII of the United Kingdom. The Prince was enthralled by Waldteufel's "Manolo" waltz, and was prepared to make Waldteufel's music known in Britain.[6] A long-term contract with the London-based editor Hopwood & Crew followed. Part of the company belonged to Charles Coote, director of the Coote & Tinney's Band, the first dance orchestra in London. Through these means, Waldteufel's music was played at Buckingham Palace in front of Queen Victoria. Waldteufel dominated the music scene in London and became world-famous. During this period he composed his best known works, many of which are still heard today around the world. He became best known for the waltz "Les Patineurs" (The Ice Skaters), composed in 1882.


Waldteufel gave concerts in several European cities, such as London in 1885, Berlin in 1889, where he enjoyed a friendly rivalry with Johann Strauss, and the Paris Opéra Balls in 1890 and 1891. He continued his career as conductor and writing dance music for the Presidential Balls until 1899 when he retired.


On 12 February 1915 Waldteufel died at his home, 37 rue Saint-Georges in Paris, at the age of 77. He and his wife, who had died the previous year, were buried in Père Lachaise.


Waldteufel composed at and for the piano (often for performance at court) before orchestrating each work.[7] He conducted with a stick rather than the then-customary violin bow. The typical Waldteufel orchestra consisted of strings and a doubled woodwind section, two cornets, four horns, three trombones, and ophicleide or euphonium, along with percussion. Waldteufel's music can be distinguished from Johann Strauss II's waltzes and polkas in that he used subtle harmonies and gentle phrases, unlike Strauss's more robust approach.


{{Zie Luisterrijk}}
Waldteufel's 1886 waltz España is largely based on Chabrier's España but also includes a section from Chabrier's Une Éducation manquée.
{{Infobox persoon
 
| naam          = Simeon ten Holt
-------------------------
| afbeelding    =
La Valse des patineurs (The Skater’s Waltz) is one of the most famous waltzes in the world. Many people think Johan Strauss wrote it. But they are wrong! The Skater’s Waltz was written by Emile Waldteufel, French musician born in Strasbourg in 1837 into a Jewish family. His grand-father, Moyse Lévy was a traveling musician in Bischheim (Alsace).
| onderschrift  = Simeon ten Holt
  Due to the Napoleonian decree of July 28th 1808 forcing all the Jews to have a “definite name” in order to facilitate their survey and civil-state registry, Moyse Lévy chose to be called Waldteufel.
| volledigenaam = Simeon ten Holt
  One of his sons, Lazare Lévy aka Louis Waldteufel (1801-1884), fiddler and conductor, had four sons: Achille (1830-?), Isaac (1832-1884), called Léon, court conductor for balls, and Charles-Emile (1837-1915), called Emile, who was the most famous and prolific composer of the family.
| geboortedatum = 24 januari 1923 
 
| geboorteplaats = Bergen ( Noord-Holland )
In 1844, his family goes to Paris in order for Léon to learn violin in the Conservatory. Then it’s Emile, from 1853 to 1857, who is enrolled to learn the piano; Jules Massenet and Georges Bizet are his classmates. Waldteufel, like many other pianists during that time, composed his works on the piano, but with the perspective of future orchestration depending on for which kind of performance it would be used (private salons, ballrooms or outside balls).
| sterfdatum    = 25 november 2012
During the Second Empire, Waldteufel wrote many dances which will make him known. In 1865, particularly liked by Eugénie, he becomes director of dance music of the imperial court of Napoleon III and the entitled pianist of the empress. He is put in charge of the famous dance evenings of Biarritz and Compiègne. From 1867 on, Waldteufel’s orchestra performs for the balls in the Tuileries Garden, following what did Isaac Strauss.
| sterfplaats    = Alkmaar
 
| nationaliteit  = Nederlandse
  In 1874, he is noticed by the Prince of Wales, future Edward VII, who gives him the opportunity to become known in Great-Britain. He then signs a contract with the editing company of London Hopwood & Crew which allows him to be played during the balls of Queen Victoria at the Buckingham Palace. His music is at the top of the programs for many years. The Skater’s Waltz (1882) gives him an international fame, and he is then played in London, Berlin and Paris with great success until the beginning of the 20th century.
| beroep        = [[Componist, pianist, docent]]
 
| bekendvan      =
Waldteufel’s music is defined by a melodic pattern in the tradition of French composers of the time such as Gounod, Saint-Saëns or Bizet. His inspiration goes from comical operas by Audran, Lacome or Offenbach to more popular Bavarian music (that he knows from his mother) or Bohemian folklore. His abundant work contains mainly music for dancing: waltzes, polkas and mazurkas, as well as several melodies who made his reputation.
| politiek      =
 
| zieook        =
Nadat Waldteufel aan het conservatorium samen met Georges Bizet en Jules Massenet aan het conservatorium van Parijs gestudeerd had.
| website        =
Hij had zoveel succes met de door hemzelf uitgegeven walsen Joies et peines en Manolo dat hij besloot zich geheel aan het componeren van dansmuziek te wijden.
| portaal        =
In 1865 werd hij kamerpianist van de keizerin Eugénie en in 1866 keizerlijke hofkapelmeester. In die functie dirigeerde hij de pronkerige balfeesten in Parijs. Hij componeerde hiervoor zijn bekende walsen en polka's.  
}}
Als toondichter openbaarde deze van geboorte Straatsburger zich vooral met zijn vele danscomposities, waaronder marsen, polka's en ongeveer driehonderd walsen (onder meer "Estudiantina" en "España"). Tijdens een bezoek aan Berlijn zou Waldteufel een muzikaal duel met de "Walskoning" Johann Strauss junior geleverd hebben, dat onbeslist eindigde.
{{Persoon
Waldteufel schreef zijn walsen voor de danszaal, terwijl Johann Strauss' walsen in de eerste plaats concertwalsen zijn, meer bedoeld om naar te luisteren. Tot zijn bekendste werken behoren Les patineurs, Estudiantina, España, Mon rêve en Très jolie.
  |voornaam = Simeon
|tussenvoegsel =
|achternaam = ten Holt
|alt. naam =
|geboorteplaats =
|alt. geboorteplaats = Bergen ( Noord-Holland )
|geboortedag = 24 januari
|geboortejaar = 1923                   
|overlijdensplaats = Alkmaar
|alt. overlijdensplaats =
|overlijdensdag = 25 november 
|overlijdensjaar = 2012
|afbeelding =
|onderschrift = }}

Huidige versie van 20 jan 2024 om 07:07

Dit artikel valt onder beheer van Dorp:Luisterrijk.
rel=nofollow

Charles Émile Waldteufel (Straatsburg, 9 december 1837Parijs, 12 februari 1915} was een Frans componist, muziekpedagoog en dirigent. Charles Émile Waldteufel (eigenlijk: Charles Émile Lévy) (Straatsburg, Elzas, 9 december 1837 – Parijs, 12 februari 1915) was componist en muziekpedagoog. Hij is bekend geworden onder de naam Émile Waldteufel.

Zijn ouders waren Lazare Lévy, geboren op 30 januari 1801 in Bischheim (Elzas), die het pseudoniem Louis Waldteufel gebruikte, en Flora Neubauer, pianiste en lerares voor solozang.

Émile Waldteufel schreef - nadat hij succes had met zijn eerste composities - voornamelijk walsen. Hij schreef ongeveer 270 dansen, bestaande uit walsen, polka’s en galops[1] Onder zijn beroemde walsen bevinden zich Les Patineurs, Estudiantina en Dolores.

Eerste walsen

Het eerste muziekonderricht kreeg Émile van zijn ouders, in het bijzonder van zijn moeder. Zijn vader en grootvader waren beide muzikanten. Zijn moeder, Flora Neubauer, afkomstig uit Beieren, had muzieklessen gevolgd bij Johann Nepomuk Hummel en had Joseph Haydn leren kennen. Ze was ook een uitstekende zangeres en danseres. Verder gaf de lokale muzikant Joseph Heyberger hem nog onderricht. Zijn vader Louis had een gerespecteerd orkest en zijn broer Léon was een succesvol artiest. Toen Léon in 1842 een plaats won om viool te studeren aan het Conservatoire de Paris, volgde het gezin hem daarheen.


Van 1853 tot 1857 ging ook Émile naar het Conservatoire national supérieur de musique en studeerde daar onder Antoine-François Marmontel, en studeerde samen met Georges Bizet en Jules Massenet. Wegens financiële problemen thuis, ging hij bij een pianofabrikant werken, gaf pianoles en speelde hij op soirees. Hij nam echter al snel een kamer in de Rue de Bellefond om zich te concentreren op het componeren. Door het succes met zijn eerste walsen besloot Waldteufel zich volledig te wijden aan het componeren van dansmuziek.

Op 27-jarige leeftijd werd Emile de hofpianist van keizerin Eugénie, en hij leidde het orkest voor de staatsbals. Zijn benoeming door Napoléon III tot de muzikale leiding van de bals voerde hem naar deelname aan de evenementen in Biarritz en Compiègne, waar hij ook de Keizer begeleidde die viool speelde.

In 1868 trouwde hij met Célestine Dufau, een voormalig zangeres uit Toulouse die was opgetreden in de Opera Comique. Ze kregen drie kinderen, Louis René, Émile René en Berthe.

Vanwege het Napoleontische besluit van 28 juli 1808 waarbij alle Joden werden gedwongen een "definitieve naam" te hebben om het overzicht van de burgerlijke stand te vereenvoudigen, koos Moyse Lévy ervoor om Waldteufel te heten. Code Napoleon Als gevolg van de eerste drie decreten werd een ander en definitief decreet geïmplementeerd op 20 juli 1808. Dit laatste decreet verklaarde dat iedereen - dus ook alle joden - een vaste familienaam moest hebben om de regering en de kerken te helpen toezicht te houden op de joodse bewegingen. Ze waren beperkt in hun naamkeuze en mochten geen namen kiezen uit de Hebreeuwse Bijbel of namen van steden.


In 1808 werden Joden terug gediscrimineerd (zgn. 'décret infâme'). Het Burgerlijk Wetboek was op cruciale plaatsen helemaal geen gelijkmaker. Problematisch was niet alleen de positie van de vrouw, ook armen werden gediscrimineerd


Hofbalkapelmeester van Napoleon III de Weense wals in Frankrijk geliefd gemaakt. pianist en een van de bekendste walscomponisten van zijn tijd.

In 1865 werd hij hofpianist van keizerin Eugénie en het jaar daarop dirigent van hofballen. Émile Waldteufel (Duits voor bosduivel) werd geboren in het centrum van Straatsburg. Zijn grootvader en vader waren beide muzikanten; zijn moeder, Flora Neubauer, oorspronkelijk uit Beieren, was een student van ....... Hummel en had Joseph Haydn leren kennen; ze was ook een fervent zanger en danseres. Van een joodse Elzasser familie van muzikanten, was de oorspronkelijke achternaam van het gezin Lévy geweest. Waldteufel ontving zijn eerste lessen van zijn vader; na zijn aankomst in Parijs kon hij elementaire lessen volgen van Laurent aan het Conservatoire de Paris. Tijdens zijn tijd aan het conservatorium werd het orkest van Louis Waldteufel een van de beroemdste in Parijs en werd Emile vaak uitgenodigd om op belangrijke evenementen te spelen.

....ingelijfd en was gestationeerd in de Basses-Pyrénées. Na de nederlaag van Frankrijk werd het Tweede Franse Rijk ontbonden en werd zijn geboortestad de rest van zijn leven deel van Duitsland. Na het Empire speelde het orkest nog steeds op presidentiële ballen aan de Élysée. Op dit moment wisten slechts enkele leden van de Franse high society van Émile; hij was bijna 40 voordat hij bekender werd.




In The Skaters’ Waltz Waldteufel set out to capture the atmosphere of a winter day in Paris, with ice-skaters venturing onto the frozen Seine River. In the manner of his older rival Johann Strauss, Waldteufel’s piece offers a sequence of contrasting serene and exuberant waltz themes, rather than just a single melody. A slow opening passage for solo horn is followed by graceful rising and falling lines in the strings and woodwinds that lead to the first waltz theme. There, again, the horn takes the central role. The wintry ambience of the piece is enhanced by the use of sleigh bells in the percussion section.





In October 1874 Waldteufel played at an event that was attended by the then Prince of Wales, future King Edward VII of the United Kingdom. The Prince was enthralled by Waldteufel's "Manolo" waltz, and was prepared to make Waldteufel's music known in Britain.[6] A long-term contract with the London-based editor Hopwood & Crew followed. Part of the company belonged to Charles Coote, director of the Coote & Tinney's Band, the first dance orchestra in London. Through these means, Waldteufel's music was played at Buckingham Palace in front of Queen Victoria. Waldteufel dominated the music scene in London and became world-famous. During this period he composed his best known works, many of which are still heard today around the world. He became best known for the waltz "Les Patineurs" (The Ice Skaters), composed in 1882.

Waldteufel gave concerts in several European cities, such as London in 1885, Berlin in 1889, where he enjoyed a friendly rivalry with Johann Strauss, and the Paris Opéra Balls in 1890 and 1891. He continued his career as conductor and writing dance music for the Presidential Balls until 1899 when he retired.

On 12 February 1915 Waldteufel died at his home, 37 rue Saint-Georges in Paris, at the age of 77. He and his wife, who had died the previous year, were buried in Père Lachaise.

Waldteufel composed at and for the piano (often for performance at court) before orchestrating each work.[7] He conducted with a stick rather than the then-customary violin bow. The typical Waldteufel orchestra consisted of strings and a doubled woodwind section, two cornets, four horns, three trombones, and ophicleide or euphonium, along with percussion. Waldteufel's music can be distinguished from Johann Strauss II's waltzes and polkas in that he used subtle harmonies and gentle phrases, unlike Strauss's more robust approach.

Waldteufel's 1886 waltz España is largely based on Chabrier's España but also includes a section from Chabrier's Une Éducation manquée.


La Valse des patineurs (The Skater’s Waltz) is one of the most famous waltzes in the world. Many people think Johan Strauss wrote it. But they are wrong! The Skater’s Waltz was written by Emile Waldteufel, French musician born in Strasbourg in 1837 into a Jewish family. His grand-father, Moyse Lévy was a traveling musician in Bischheim (Alsace).

Due to the Napoleonian decree of July 28th 1808 forcing all the Jews to have a “definite name” in order to facilitate their survey and civil-state registry, Moyse Lévy chose to be called Waldteufel.
One of his sons, Lazare Lévy aka Louis Waldteufel (1801-1884), fiddler and conductor, had four sons: Achille (1830-?), Isaac (1832-1884), called Léon, court conductor for balls, and Charles-Emile (1837-1915), called Emile, who was the most famous and prolific composer of the family.

In 1844, his family goes to Paris in order for Léon to learn violin in the Conservatory. Then it’s Emile, from 1853 to 1857, who is enrolled to learn the piano; Jules Massenet and Georges Bizet are his classmates. Waldteufel, like many other pianists during that time, composed his works on the piano, but with the perspective of future orchestration depending on for which kind of performance it would be used (private salons, ballrooms or outside balls). During the Second Empire, Waldteufel wrote many dances which will make him known. In 1865, particularly liked by Eugénie, he becomes director of dance music of the imperial court of Napoleon III and the entitled pianist of the empress. He is put in charge of the famous dance evenings of Biarritz and Compiègne. From 1867 on, Waldteufel’s orchestra performs for the balls in the Tuileries Garden, following what did Isaac Strauss.

In 1874, he is noticed by the Prince of Wales, future Edward VII, who gives him the opportunity to become known in Great-Britain. He then signs a contract with the editing company of London Hopwood & Crew which allows him to be played during the balls of Queen Victoria at the Buckingham Palace. His music is at the top of the programs for many years. The Skater’s Waltz (1882) gives him an international fame, and he is then played in London, Berlin and Paris with great success until the beginning of the 20th century.

Waldteufel’s music is defined by a melodic pattern in the tradition of French composers of the time such as Gounod, Saint-Saëns or Bizet. His inspiration goes from comical operas by Audran, Lacome or Offenbach to more popular Bavarian music (that he knows from his mother) or Bohemian folklore. His abundant work contains mainly music for dancing: waltzes, polkas and mazurkas, as well as several melodies who made his reputation.

Nadat Waldteufel aan het conservatorium samen met Georges Bizet en Jules Massenet aan het conservatorium van Parijs gestudeerd had. Hij had zoveel succes met de door hemzelf uitgegeven walsen Joies et peines en Manolo dat hij besloot zich geheel aan het componeren van dansmuziek te wijden. In 1865 werd hij kamerpianist van de keizerin Eugénie en in 1866 keizerlijke hofkapelmeester. In die functie dirigeerde hij de pronkerige balfeesten in Parijs. Hij componeerde hiervoor zijn bekende walsen en polka's. Als toondichter openbaarde deze van geboorte Straatsburger zich vooral met zijn vele danscomposities, waaronder marsen, polka's en ongeveer driehonderd walsen (onder meer "Estudiantina" en "España"). Tijdens een bezoek aan Berlijn zou Waldteufel een muzikaal duel met de "Walskoning" Johann Strauss junior geleverd hebben, dat onbeslist eindigde. Waldteufel schreef zijn walsen voor de danszaal, terwijl Johann Strauss' walsen in de eerste plaats concertwalsen zijn, meer bedoeld om naar te luisteren. Tot zijn bekendste werken behoren Les patineurs, Estudiantina, España, Mon rêve en Très jolie.

  1. º De Galop, een verkorte versie van de oorspronkelijke term Galoppade, is een snelle rondedans in 2/4 maat, geïntroduceerd omstreeks 1820 in Parijs, en daarna populair in Wenen, Berlijn en Londen.