Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Harry Mooten: verschil tussen versies
({{wiu||2=2012|3=08|4=14}}) |
(links) |
||
| (2 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
[[Bestand:Harry Mooten 1981.png|thumb|Harry Mooten als 'Grote Grijze Geitebrijer' in ''[[De Film van Ome Willem]]'' (1981)]]'''Harry Mooten''' ([[Amsterdam]], [[2 mei]] [[1928]] – [[Amstelveen]], [[13 december]] [[1996]]) was een [[Nederland]]s [[accordeon]]ist. Bij het grote publiek was hij vooral bekend als muzikaal begeleider en "Grote Grijze Geitenbreier" in de kinderserie [[De film van Ome Willem]] met [[Edwin Rutten]] en collega-musici [[Harry Bannink]] en [[Frank Noya]]. Mooten begeleidde daarnaast op de plaat, in theaters en voor radio en televisie bekende Nederlandse artiesten als [[Willy Alberti]], [[Wim Sonneveld]] en [[Jasperina de Jong]]. | [[Bestand:Harry Mooten 1981.png|thumb|Harry Mooten als 'Grote Grijze Geitebrijer' in ''[[De Film van Ome Willem]]'' (1981)]] | ||
[[Bestand:Harry Mooten.png|thumb|left|Harry Mooten in 1959]] | |||
'''Harry Mooten''' ([[Amsterdam]], [[2 mei]] [[1928]] – [[Amstelveen]], [[13 december]] [[1996]]) was een [[Nederland]]s [[accordeon]]ist. Bij het grote publiek was hij vooral bekend als muzikaal begeleider en "Grote Grijze Geitenbreier" in de kinderserie [[De film van Ome Willem]] met [[Edwin Rutten]] en collega-musici [[Harry Bannink]] en [[Frank Noya]]. Mooten begeleidde daarnaast op de plaat, in theaters en voor radio en televisie bekende Nederlandse artiesten als [[Willy Alberti]], [[Wim Sonneveld]] en [[Jasperina de Jong]]. | |||
==1928 - 1970== | ==1928 - 1970== | ||
Harry Mooten speelde vanaf zijn zesde op de [[banjo]] van zijn vader. Zijn muzikaal geheugen stelde hem in staat om muziek na één keer beluisteren noot voor noot correct na te spelen. Hij ging met zijn vader mee naar "''Amateurs zetten hun beste beentje voor''", een concours van de [[VARA]]. Zijn vader werd afgewezen, maar zoon Harry mocht voor de radio optreden. Op zijn tiende stapte Harry over op de [[accordeon]]. Hij was populair tijdens schoolfeestjes en stapte al op zijn veertiende in het muziekvak en speelde in kroegen en tijdens bruiloften en partijen. De muzikale interesse van Mooten ging echter verder dan de amusementsmuziek. Hij luisterde naar jazz van [[Erroll Garner]], [[Oscar Peterson]], [[Art Tatum]] en [[George Shearing]] en verwerkte swing in zijn repertoire. In zijn jonge jaren maakte de accordeonist met vrienden een muzikale reis richting [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]]. De gelegenheidsband kwam niet verder dan Rome en speelde onderweg onder andere voor Radio Bern en een markiezin in Genua. Begin jaren vijftig won Harry Mooten vier jaar achter elkaar het nationaal concours voor accordeons. Het gaf hem de kans wereldwijd op te treden. In 1957, tijdens het Festival van Venetië, won Mooten de "Gouden Gondel", samen met [[Mieke Telkamp]], [[Willy Alberti]], [[Johnny Jordaan]] en het orkest [[De Zaaiers]] onder leiding van [[Jos Cleber]]. In Nederland begeleidde Mooten talloze artiesten op radio en televisie en speelde hij in diverse orkesten waaronder het orkest van [[Harry Bannink]]. Met zijn eigen ensemble trad hij op in de shows van zangeres en cabaretière [[Jasperina de Jong]]. In de jaren zestig verdiepte hij zich in het werk van klassieke componisten, waaronder [[Domenico Scarlatti]] en [[Johann Sebastian Bach]]. 'Ik had behoefte aan Bachs duidelijkheid en ijzeren logica,' vertelde Mooten later in een interview over zijn keuze. 'Die Bach maakt me helemaal rustig door de enorme concentratie die hij verlangt'. | Harry Mooten speelde vanaf zijn zesde op de [[banjo]] van zijn vader. Zijn muzikaal geheugen stelde hem in staat om muziek na één keer beluisteren noot voor noot correct na te spelen. Hij ging met zijn vader mee naar "''Amateurs zetten hun beste beentje voor''", een concours van de [[VARA]]. Zijn vader werd afgewezen, maar zoon Harry mocht voor de radio optreden. Op zijn tiende stapte Harry over op de [[accordeon]]. Hij was populair tijdens schoolfeestjes en stapte al op zijn veertiende in het muziekvak en speelde in kroegen en tijdens bruiloften en partijen. De muzikale interesse van Mooten ging echter verder dan de amusementsmuziek. Hij luisterde naar jazz van [[Erroll Garner]], [[Oscar Peterson]], [[Art Tatum]] en [[George Shearing]] en verwerkte swing in zijn repertoire. In zijn jonge jaren maakte de accordeonist met vrienden een muzikale reis richting [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]]. De gelegenheidsband kwam niet verder dan Rome en speelde onderweg onder andere voor Radio Bern en een markiezin in Genua. Begin jaren vijftig won Harry Mooten vier jaar achter elkaar het nationaal concours voor accordeons. Het gaf hem de kans wereldwijd op te treden. In 1957, tijdens het Festival van Venetië, won Mooten de "Gouden Gondel", samen met [[Mieke Telkamp]], [[Willy Alberti]], [[Johnny Jordaan]] en het orkest [[De Zaaiers]] onder leiding van [[Jos Cleber]]. In Nederland begeleidde Mooten talloze artiesten op radio en televisie en speelde hij in diverse orkesten waaronder het orkest van [[Harry Bannink]]. Met zijn eigen ensemble trad hij op in de shows van zangeres en cabaretière [[Jasperina de Jong]]. In de jaren zestig verdiepte hij zich in het werk van klassieke componisten, waaronder [[Domenico Scarlatti]] en [[Johann Sebastian Bach]]. 'Ik had behoefte aan Bachs duidelijkheid en ijzeren logica,' vertelde Mooten later in een interview over zijn keuze. 'Die Bach maakt me helemaal rustig door de enorme concentratie die hij verlangt'. | ||
| Regel 12: | Regel 14: | ||
Na een lang ziekbed overleed Harry Mooten op 13 december op 68-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amstelveen. | Na een lang ziekbed overleed Harry Mooten op 13 december op 68-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amstelveen. | ||
{{Commonscat}} | |||
{{DEFAULTSORT:Mooten, Harry}} | {{DEFAULTSORT:Mooten, Harry}} | ||
[[Categorie:Nederlands accordeonist]] | [[Categorie:Nederlands accordeonist]] | ||
Huidige versie van 26 aug 2012 om 11:49
Harry Mooten (Amsterdam, 2 mei 1928 – Amstelveen, 13 december 1996) was een Nederlands accordeonist. Bij het grote publiek was hij vooral bekend als muzikaal begeleider en "Grote Grijze Geitenbreier" in de kinderserie De film van Ome Willem met Edwin Rutten en collega-musici Harry Bannink en Frank Noya. Mooten begeleidde daarnaast op de plaat, in theaters en voor radio en televisie bekende Nederlandse artiesten als Willy Alberti, Wim Sonneveld en Jasperina de Jong.
1928 - 1970
Harry Mooten speelde vanaf zijn zesde op de banjo van zijn vader. Zijn muzikaal geheugen stelde hem in staat om muziek na één keer beluisteren noot voor noot correct na te spelen. Hij ging met zijn vader mee naar "Amateurs zetten hun beste beentje voor", een concours van de VARA. Zijn vader werd afgewezen, maar zoon Harry mocht voor de radio optreden. Op zijn tiende stapte Harry over op de accordeon. Hij was populair tijdens schoolfeestjes en stapte al op zijn veertiende in het muziekvak en speelde in kroegen en tijdens bruiloften en partijen. De muzikale interesse van Mooten ging echter verder dan de amusementsmuziek. Hij luisterde naar jazz van Erroll Garner, Oscar Peterson, Art Tatum en George Shearing en verwerkte swing in zijn repertoire. In zijn jonge jaren maakte de accordeonist met vrienden een muzikale reis richting Batavia. De gelegenheidsband kwam niet verder dan Rome en speelde onderweg onder andere voor Radio Bern en een markiezin in Genua. Begin jaren vijftig won Harry Mooten vier jaar achter elkaar het nationaal concours voor accordeons. Het gaf hem de kans wereldwijd op te treden. In 1957, tijdens het Festival van Venetië, won Mooten de "Gouden Gondel", samen met Mieke Telkamp, Willy Alberti, Johnny Jordaan en het orkest De Zaaiers onder leiding van Jos Cleber. In Nederland begeleidde Mooten talloze artiesten op radio en televisie en speelde hij in diverse orkesten waaronder het orkest van Harry Bannink. Met zijn eigen ensemble trad hij op in de shows van zangeres en cabaretière Jasperina de Jong. In de jaren zestig verdiepte hij zich in het werk van klassieke componisten, waaronder Domenico Scarlatti en Johann Sebastian Bach. 'Ik had behoefte aan Bachs duidelijkheid en ijzeren logica,' vertelde Mooten later in een interview over zijn keuze. 'Die Bach maakt me helemaal rustig door de enorme concentratie die hij verlangt'.
1971 - 1996
Mooten waagde zich in 1974 aan een opname van "Das Wohltemperierte Klavier" van Bach dat nog niet eerder op accordeon was opgenomen. Ondersteund door producer Peter Koelewijn, de technici Janfred Arendsen, Pieter Nieboer en Jan Schuurman en arrangeur Harry van Hoof leverde dat het album Bachatelle op. De plaat was geen verkoopsucces, maar zorgde wel voor goede kritieken en een Edison.
Mooten was vanaf de jaren zeventig bij het grote publiek vooral bekend als de "Grote Grijze Geitenbreier" in de begeleidingsband de Geitenbreiers van Edwin Rutten in de kinderserie De Film van Ome Willem (1974-1990). Daarnaast is hij te horen in speelfilms als "Uit Elkaar", "Van de koele meren des doods", "Ciske de Rat", als ook op platen van onder meer Astrid Nijgh, Herman van Veen, Cobi Schreijer, Anita Meyer en Jenny Arean. Mooten bracht ook eigen platen uit met voornamelijk instrumentale versies van evergreens.
Na een lang ziekbed overleed Harry Mooten op 13 december op 68-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amstelveen.
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Harry Mooten op Wikimedia Commons.